Non o fixera
nunca, pero no periodo de tres semanas fun dúas veces á Coruña no tren rápido.
Ese que tarda unha hora e vinte en facer o traxecto entre Vigo e a cidade
herculina.
A segunda foi porque tiña un encontro nun
colexio de Ferrol na compaña do meu amigo Antonio Reigosa. Lendo lendas, digo
versos era o motivo.
Cada volta gústame máis viaxar en tren. E se vas na compaña, como é o meu caso, de libros excelentes, moito mellor. Así foi. Pois nesa última viaxe acompañoume o poemario Fedor do meu admirado Luís Valle. Con estes poemas o escritor lucense nado en 1977 gañou a XXIII edición do Premio de Poesía Eusebio Lorenzo Baleirón no ano 2011.
Fedor é un libro impactante. O seu autor ten acadado xa unha voz nova, persoal, dentro de panorama poético galego. Luís Valle gusta dos poemas curtos pero intensos. Poemas que che producen calafríos. Poemas que están atravesados pola morte, neste libro, e que provocan unha enorme vertixe cando por eles transita un . Ben di Isidro Novo no prólogo que “ a morte é neste libro como unha paisaxe visíbel en todo momento e en todo momento está a interiorizarse no ollar do poeta dende calquera ángulo”.
Xaora que o poeta nos permite convivir coa morte en imaxes atrevidas que nos sacoden e nos enchen de emocións íntimas.
Acubillado á beira
dos ourizos,
cada mañá procuro
unha choiva de
 |
| Luís Valle |
O tren marca un camiño e a paisaxe pasa á
miña esquerda mentres eu percorro as liñas, verdadeiros camiños incendiarios
que o poeta me propón cun certo descaro:
TEÑO
OS CABELOS ROTOS, os ollos
secos
e lañados, os nervios ven-
cidos,
o esqueleto dilatado. Estou
pálido,
estrinxido, suado, lánguido
e
inchado. No meu corazón brilla a
chama,
coagulada: lugar estraño,
onde
amar, é dar sen tempo. De-
vezo
vil no mediodía do idioma!
Non son capaz de deixar á beira esas liñas
das que antes falaba. Esas liñas que marcan os pasos a dar na lectura, na
conseguinte reflexión e no resultado abraiante que eses versos, escritos a
xeito de pequenos textos narrativos, van pousando encol da miña actitude de
lector entregado:
LEVO A ROSA
EPILÉPTICA rinchando
no corazón: hime
esnaquizado por
alas de libélula. Sinto
o son inter-
mitente das
lágrimas salvaxes, e a
obscenidade das
virxes nos tím-
panos secretos.
Eu tamén. Eu
tamén sinto “as sílabas brancas: tona seca das primeiras verbas”. Iso di o
autor noutro poema. E, coma el, “tralos meus ollos aínda arden algunha lágrimas:
fondas, inútiles e puras coma as túas ensinanzas”. As túas, as súas, as deles e
delas.
Vén o revisor. Semella unha pantasma neste
espazo capaz de atravesar as fronteiras das caricias. Doulle o billete e sigo a
liturxia da orde/desorde poética que Luís Valle vai deitando ao longo dos
poemas. Unha liturxia espida de follaxe, mais chea de símbolos que non queren
agochar a mágoa insistente.
Non sei se cheguei ao destino. Coido que a
poesía de Luís Valle nos agasalla destinos diversos, verdadeiros labirintos que
agochan sapos secos no seu corazón.
Coma el mesmo nos di nunha “Pequena
poética”:
Escribo porque teño
un sapo seco
por corazón, e unha
flor morada
cravada no ollo.
A algún destino si que cheguei (destino
físico?) pois xa sinto a proximidade da estación. O tren vai minorando o seu
paso. Estou de volta.
Eu pecho o poemario e penso no estado de ánimo do poeta cando di:
FARTO DE MIRAR CARA A ESTA
FLOR cuxo nome descoñezo, míro-
me. Tremo. O soño é unha liña
dilatada por onde vai a morte.
Intento afastar esa “morte”, pero póñome a
tremer coma el.
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO