É un dos grandes
escritores da LIX galega. Xoán Babarro
González reúne todo aquilo que nós lles esiximos aos autores: honestidade,
amor polo universo infantil, orixinalidade, respecto polo lector ou lectora,
esforzo, palabra sincera e calidade literaria.
Xa lle dedicamos unha entrada na sección A luz das palabras, polo que non imos
insistir nos detalles da súa traxectoria, porén, permitídenos que tomemos unhas
fermosas palabras tiradas do seu último libro, As máscaras do profesor Robindra (Galaxia. 2015), que, escritas por
el mesmo, o definen con humor e fantasía:
“Xoán Babarro naceu un día en que o
dragón Samamede cubría a súa crista cunha capa branca e vía como nas augas dea
Limia paseaban, por entre os veos da brétema, o rei Arturo e a raíña Xenebra.
Ao lado do dragón foi aprendendo os nomes da terra e descubrindo os seus
feitizos. Xa de maior, coñeceu os bardos e os magos das palabras e, con eles,
viaxou polas mil e una rutas do mapa”.
En Versos e aloumiños estamos moi
felices de ofrecer aos nosos lectores e lectoras textos da calidade de autores
como Xoán.
Desta volta,
trátase duns poemas (haikus) da obra gañadora en 2013 do XIII Certame de Poesía “Anduriña Voandeira” da Irmandade de Centros
Galegos de Euskadi.
Son fermosos, brillan por si mesmos. Son pura imaxe. Unha marabilla. Un luxo.
 |
| Xoán Babarro nun encontro con lectores |
DOCE POEMAS
Luz
de decembro.
O
sol a arrandearse
no
bambán curto.
Noite
sen lúa,
tan
só ti e mais eu.
Ollos
de moucho.
Soñaba
a arxila
baixo
o nobre salgueiro.
Olas
de plástico.
Arpa
do inverno,
candeas no tellado.
Pobres sen teito.
Abrolla
a viña.
Eu e ti, primavera
sobre a andoriña.
Ai,
Fukushima...!
Sementa
o prexegueiro
os
seus farrapos.
Lúa
redonda.
Namorados
mirándonos
no
noso espello.
Nacía Xuño.
Cachelas
para ti
no
sabugueiro.
A
margarida,
contando
sis e nons,
recorta
soles.
Entra
o outono
por
ventás de figueira
feitas
de adeuses.
Baixa
o regueiro
con
axóuxeres de aire.
Ti
e eu na brétema.