Gústame o
tenis.
Mal que ben, xogo cando podo.
Gústame ver os partidos a tres sets. A
cinco abúrrenme.
Gústame a calidade, a elegancia, a
improvisación. Gústanme eses tenistas, homes ou mulleres, que fan fácil o
difícil.
Non me gustan os pasabolas. Non me gusta Rafael
Nadal, malia pensar que é un gran xogador.
 |
| Roger Federer |
Por todo
isto, gústame Roger Federer. Admiro
a súa actitude na pista (só falo do xogo), os seus golpes, o seu ritmo, a súa
figura, o seu tenis elegante, a súa intelixencia. Gústanme, mesmo, os seus
defectos (sigo falando do xogo) que o fan ser desta terra. Non me gustan os
deportistas galácticos. Aprecio os seus esforzos e a superación. Non me gusta
que perdan o contacto co mundo que viven aínda que, moito me temo, non é esta
unha virtude do deporte de alto nivel.
 |
| Andre Agassi |
Anos antes que a Federer admiraba a Andre Agassi. Distintos en case todo.
Pero sentín dende o principio que o xogador de Las Vegas aportaba facetas
importantes ao conservador mundo do tenis.
A súa vestimenta, o seu porte, o seu
peiteado, eses vaqueiros curtos cos que xogaba e que tantas bochas levantaban,
os seus xestos e reaccións, a súa maneira despreocupada (aparentemente) de xogar, o seu carácter difícil… todo
iso levábame a min a pensar que tras ese xogador rebelde se agochaba un ser
insatisfeito. Eu gozaba coas súas vitorias. Cos seus éxitos.
Agora, que estou a ler Open.
Mi historia (Duomo ediciones,
2014), comprendo aquilo que empurraba a Agassi a comportarse como o facía.
Este libro, escrito en colaboración co
escritor J.R. Moehringer, premio
Pulitzer por un artigo aparecido en Los Angeles Times, é unha xoia. Unha obra
apaixonante que permite penetrar nas entrañas dunha persoa insatisfeita, afogada
polo seu pai, desviada doutros camiños máis ricos, explotada ata o máis
profundo e que chega a afirmar que “sempre odiou o tenis”. E non me estraña, ao
ler as vicisitudes que pasou dende as primeiras idades.
As súas extravagancias, salientadas con
moito ensañamento por campañas de prensa do seu país, eran consideradas como
unha maneira de chamar a atención. Que inxusto! Toda a parafernalia das
actitudes do tenista era unha maneira de agocharse dunha realidade que lle viña
facendo moito dano. Agocharse de si mesmo.
“Odio o tenis, detéstoo cunha escura e
secreta paixón, e porén sigo a xogar porque non teño alternativa. E ese abismo,
esta contradición entre o que quero facer e o que fago de feito, é a esencia
da miña vida”. Tristes palabras dunha persoa á que lle fixeron
perder o norte. A quen encheron de dúbidas e de frustracións. Unha reflexión
conmovedora. De feitos contados cun ritmo engaiolante, de reflexións coma
estas, de proxectos endiañados, de excesos múltiples, de camiños con máis
atrancos que horizontes… está cheo este libro. Libro, por certo, que aínda non rematei pero
que me ten enfeitizado, que me custa deixalo e do que quero dar conta pola
hipnose que me produce. Unha historia que vai máis alá do deporte. Está moi ben
escrito e a sinceridade e profundidade que latexan nel resultan emocionantes.
Un libro sobre o talento e a maldición,
sobre a formación, a vitoria e a derrota, sobre o amor e o odio, a felicidade
e o éxito. Un libro, en realidade, sobre a vida.
Un libro que fai pensar. Que pode
desmontar mitos.
Un libro que me fai admirar máis a Andre
Agassi, tan incomprendido coma humano.
Un libro que deberían ler pais e
educadores, monitores e todos aqueles ou aquelas que intentan formar a
deportistas.
Un libro que volve poñer sobre a mesa o
mundo deses deportistas de elite, que se dedican dende tan novos a un deporte, perigosamente absorbente, e chegan a
perderlle o pulso á realidade.
¿Robots ou persoas? ¿Felicidade ou insatisfacción?
¿Máquinas de facer diñeiro? ¿Poden rachar en calquera momento? ¿Destruírse?
¿Teñen un futuro equilibrado? Estou cheo de dúbidas.
Aí quedan as preguntas.
Quero felicitar, dende Versos e aloumiños, a Andre Agassi por
permitirnos entrar na súa intimidade e presentar esta historia (a da súa vida,
non o esquezamos) tan auténtica e valente. Escoitar a súa palabra (semella que che está a falar) fai que o comprendamos totalmente.
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO