 |
| Paco Martín |
Unha nova entrega da súa Auga Lizgaira que fluía incansable
polas páxinas do diario lucense El Progreso.
Un novo texto para
reflexionar, para evocar, para entender mellor a vida.
Paco Martín fálanos das
bucinas , da súa evolución no uso a través dos anos, da onomatopea po-pó,
das situacións que se producen cando imos en coche, as reaccións e todo iso que
forma parte do acontecer diario.
Coa súa prosa aguda,
retranqueira e entrañable, o escritor lugués volve deleitarnos.
Nel, coma en poucos, o
pracer da lectura faise evidente.
De novo, en Versos
e aloumiños.
De novo, o pracer da
súa escrita.
Congratulémonos de que
a súa palabra non deixe de correr polas augas deste blog-revista, cuxos
compoñentes tanto o admiran.
BUCINAS
PACO MARTÍN
Segue vivo entre as nenas e mais os nenos neofalantes, se
cadra inducido en bastante medida por avoas e avós, de se referir ó automóbil dicíndolle popó, supoño que como cómodo atallo no complexo camiño do correcto
falar, algo que para o que sempre se precisa tempo, esforzo –aínda que , polo
que nos é dado escoitar un día si e outro tamén, poida parecer que quedando
instalado para sempre no atallo sexa posible chegar até as máis altas
instancias políticas e sociais- e bastante práctica.
Non creo que
sexa demasiado arriscado aventurar a orixe onomatopeica da expresión, baseada
no son producido pola bucina coa que veñen pertrechados os coches para poder
con ela advertir de presenza e proximidade e en evitación de posibles perigos
para outros usuarios de rúas e estradas.
Houbo un tempo
no que o seu uso era moitas veces necesario e mesmo, en ocasións, obrigado:
había que facer soar a bucina con toques curtos e seguidos cando se marchaba
cara atrás, era preciso avisar con ela da chegada próxima a unha curva de
escasa visibilidade ou a unha intersección de rúas ou camiños e, por suposto,
utilizala sempre para poñer en garda a peóns, ciclistas, carreteiros, pastores
e calquera outro ser vivo co que puidese un bater. E o son emitido
correspondía, case sempre, ó popó que
dera lugar a forma infantil de nomear á máquina que o producía.
Despois –debeu ser cando xa se lle comezou a chamar claxon –apareceron novos modelos de bucina, algúns deles en exceso requintados e chocalleiros, que pretendían diferenciar no posible a uns condutores de outros e que, case sempre, o único que conseguían era outro tipo de uniformidade, este moito máis estridente. Os cativiños seguiron usando a fórmulas súa.
Despois –debeu ser cando xa se lle comezou a chamar claxon –apareceron novos modelos de bucina, algúns deles en exceso requintados e chocalleiros, que pretendían diferenciar no posible a uns condutores de outros e que, case sempre, o único que conseguían era outro tipo de uniformidade, este moito máis estridente. Os cativiños seguiron usando a fórmulas súa.
Co paso do
tempo e coa mudanza que se foi producindo nas vías de comunicación a
utilización da bucina nos automóbiles foi quedando limitada a casos moi
determinados: para apresurar ó coche que está por diante cando muda a cor no semáforo,
para dirixir un saúdo á amiga que camiña
pola beirarrúa, para participar no festexo nocturno e colectivo co que se
celebra a consecución do título de Liga polo equipo de fútbol do que se é
seareiro, para mandar unha airada chamada de atención ó chofer novato que, na
nosa opinión, marcha polo carril que non é o del e, sobre todo, para entrar a formar parte do
coro que protesta impaciente en embotellamentos e outros incómodos incidentes
diso que chaman circulación rodada, como o que estoutro día tiven ocasión de
ver –e, sobre todo, escoitar- nunha céntrica rúa de Lugo e que me permitiu oír
como a nena loura que ía no colo de seu pai dicía o de popó sinalando divertida ó BMW azul do que proviñan as máis
estridentes e continuas trompetadas e de cuxa ventaíña emerxeu case medio corpo
dun home groso e bastante calvo para preguntarnos: Por que estamos parados?
Xa ves, para ter unha desculpa para poder tocar o pito,
contestou o pai da pequena. E eu daquela entendín moito mellor o da onomatopea.
