Fun ao médico.
Normalmente acompáñame Ela. Tranquilízame moito. Desta vez non puido vir. Fun
eu só. Que raro me sentín sen Ela.
Fun para ver uns resultados. Non me gusta
visitar as consultas dos médicos. Sonvos moi, pero que moi covarde. Asústanme
certas realidades da saúde propia e
impresióname a enfermidade nos demais. Menos mal que está Ela.
Este ano encheuse a nosa vida de malas
novas.
Sufrín moito este ano. E o anterior. E o
outro…, pero este ano!!!
Dixen que son un covarde neste eido. Sono.
Os hospitais cáenme enriba. Pásoo mal neles.
A isto chámanlle hipocondría. Ai, Woody Allen, que preto estou de ti!
Ben, pois como nesta ocasión non veu Ela
comigo, subín no autobús cos nervios por dentro. Exercicio profundo de dominio.
Botei man de Paul McCartney e, sentado no bus, coma un ye-yé (que diría don
Adolfo) deixeime levar pola voz do
exbeatle que soaba no mp4.
 |
| Paul McCartney |
Cheguei con tempo. As consultas estaban
ateigadas de persoas, hipocondríacas ou non, que agardaban para entrar e
escoitar o que os médico tiñan que dicirlles. Como cheguei con tempo e ía bo,
sentei fóra, mentres Paul cantaba as
cancións que escribiu en solitario.
Aquilo era unha barafunda. Xentes moi
prexudicadas, con caxatos, cadeiras de rodas, muletas etc. subían e baixaban dos
vehículos que os traían ou que os ían buscar. Pasos curtos, torpes, axudas,
coches mal aparcados, bucinas. Persoas de idade, atendidas por fillos ou
fillas, papeis nas mans como bandeiras que sinalaban citas para máis adiante.
Un mundo cheo de curvas con destinos variados.
 |
| ELA |
Cando se achegaba a hora da miña consulta,
conseguín sentar diante da porta que me correspondía e abrín o poemario. Eu
pensaba nela. Botábaa de menos pero quería demostrar ao mundo que son quen de
asumir sen compaña unha visita a un especialista.
Ela sempre na miña mente. Ela.
Así que non escribín poema ningún. Abondou
con reler unha das catro partes –a primeira – para ver e sentir que Ela estaba
aí. Cedinlle gustoso a palabra a este mestre de Antioquia (Colombia). El dicía
todo o que eu non sería capaz de dicir con tanta beleza. Ela, a muller que
sostén a miña imperfección feita persoa, era a destinataria do meu cariño, a
través da literatura de Jaramillo. El
falaba. Eu sentía. Pura conmoción íntima e sentimental ( de sentimento,
entendede ben).
 |
| Darío Jaramillo no Festival de Poesía de Medellín. |
Este foi un dos poemas que lin nese
momento:
Algún día
escribiré un poema que no mencione el aire
ni la noche;
un poema que
omita los nombres de las flores, que no
tenga jazmines o magnolias.
Algún día
te escribiré un poema sin pájaros ni fuentes, un
poema que eluda el mar
y que no
mire a las estrellas.
Algún día
te escribiré un poema que se limite a pasar
los dedos por tu piel
y que
convierta en palabras tu mirada.
Sin
comparaciones, sin metáforas, algún día escribiré
un
poema que huela a ti,
un poema
con el ritmo de tus pulsaciones, con la
intensidad estrujada de tu abrazo.
Algún día
te escribiré un poema, el canto de mi dicha.
Cun
mínimo retraso entrei. Nervios. O médico que consulta o ordenador. Fálame de
porcentaxes. De posibilidades. Queda no aire a decisión para dentro de catro
meses. na nova revisión. Sinto unha dobre sensación de alivio e de retrasar o
inevitable.
Cando saio do hospital chamo a Ela. Sabía
moito máis do me me dicía. Mentiume polo meu ben. Non me gusta que me engane,
aínda que sexa polo meu ben. Ela. Ela. Sempre aí, ben preto. Si, Ela.
Collo un autobús que me deixa na Praza de
España, mentres escoito o concerto para violín de Brahms. Execútao a gran
Anne Sophie Mutter.
Xa na casa, volvo onda Ela. Penso nela. E
agardo a súa chegada.
 |
| Anne Sophie Mutter |
E leo estoutro poema de Darío Jaramillo:
Ese otro
que también me habita,
acaso
propietario, invasor quizás o exiliado en este cuerpo
ajeno o de ambos,
ese otro a
quien temo e ignoro, felino o ángel,
ese otro
que está solo siempre que estoy solo, ave o
demonio,
esa sombra
de piedra que ha crecido en mi adentro y en
mi afuera,
eco o
palabra, esa voz que responde cuando me preguntan
algo,
el dueño
de mi embrollo, el pesimista y el melancólico y
el
inmotivadamente alegre,
ese otro,
también te
ama.
Ben
o sabe ela. Quen lle escribe. Quen é transportado por outros poetas que
escriben. Ese. Ese mesmo. Ela sabe que a ama.
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO