Ese mar que aparece a miúdo nos meus
libros, sexan cales sexan os destinatarios.
Ese mar que lin e ulín nos poemas de
Rafael Alberti, Manoel Antonio ou Bernardino Graña entre moitos outros.
Ese mar no que me mergullo con deleite e
que agocha tantos segredos inconfesables.
Cada vez que deixo a cidade, sinto
desexos profundos de levar comigo a voz do mar, os seus abalos, o seu embruxo,
as súas verbas, os seus silencios, as súas carraxes. E , se hei de ser sincero,
algo levo na maleta dos seus ecos indescifrables. Axiña desexo voltar para
abrazalo e pasar longo tempo arrolando a súa nudez.
O mar é un sentimento invisible dos
poetas, feito palabras.
Por iso, cando un deles, o meu querido e
admirado Juan
Carlos Martín Ramos,
visita esta Galicia nosa, non deixo de levalo á súa beira para que fique
enfeitizado polo seu son, pola súa cor, polo seu canto.
Así foi hai un mes, e así será cada vez
que as persoas que cheguen onda min desexen penetrar no máis fondo do
sentimento mariño.
Juan Carlos Martín Ramos, malia ser de
terra adentro, ama o mar.
Na súa visita, acompañado da entrañable
Lurdes, a súa muller, deixou versos na area da praia de Melide escritos cunha pluma de gaivota; versos que ese
mar fixo seus e que soan nas noites de verán cando os mariñeiros están a faenar
e as sereas comezan a pintar peixes de papel de prata.
Pero Juan e Lurdes pasan cada verán, no
mes de xullo,uns días nun mar diferente e distante do noso. Doñana, Matalascañas,
Huelva convértense durante un tempo no escenario único do poeta e da súa
familia.
E Juan, coa súa inseparable Lurdes,
montan en barcos de ilusión, navegan buscando horizontes infinitos e chegan a
falar co mesmísimo capitán Garfio, que vén do País de Endexamais para parolar
con eles.
.JPG) |
| (Foto de Juan Martín López) |
Daquela, Juan escribe poemas. Déixase
acariñar polo perfume das ondas e escribe. ¡E como escribe!
Juan non se esquece dos amigos.
Sobre todo daqueles que sabe que, coma
el, aman o mar.
E envíalles algún poema.
Isto foi o que me aconteceu hai algunhas
datas. Recibín un poema do mestre. Un poema humorístico, que relaciona o libro
co mar. Si, si, fálanos dunha biblioteca mariña. Unha delicia e, unha vez máis,
unha declaración de intencións. O libro coma obxecto e símbolo de liberdade.
 |
| (Foto de Juan Martín López) |
Versos e aloumiños comprácese hoxe en publicar este
poema. Unha mostra máis da categoría humana e creadora deste home nacido na
provincia de Córdoba, que traballa en Fuenlabrada e vive en Ugena, na provincia
de Toledo.
Ata alí, ata Ugena, no peto do pantalón,
vén levando ese mar excitante ano tras ano.
 |
| (Foto de Juan Martín López) |
Un tesouro que Juan quere compartir con
aqueles que senten o valor dos versos e o feitizo do mar. Teñan o mar lonxe ou téñano preto. Tanto ten.
Como escribía Rafael Alberti:Me asomo a los balcones. Desde cualquier balcón,
aunque
el mar no me vea,
yo
siempre veo el mar.
UNA BIBLIOTECA EN EL MAR
Hay una gran
biblioteca
por el mar de las
Azores,
pero está en un sitio
raro,
el vientre de un
cachalote.
Hay libros de todo
género
sin orden ni
estanterías.
Abrazado a un
calamar,
flota un libro de
poesía.
¿Tantos libros son
los restos
de un naufragio entre
las rocas
o el tesoro de un
pirata
que los tiró por la
borda?
Quién sabe, pero se
cuenta
que el cachalote, en
ayunas,
se los tragó al
confundirlos
con un banco de
merluzas.
Nadie puede entrar a
salvo
a este templo del
saber,
ni siquiera una
sirena
que quiso hacerse el
carné.
Nadie, pero el
cachalote,
cuando sale a
respirar,
suelta un chorro de
palabras
que se esparcen por
el mar.
Y, a merced de la
marea,
a una playa llega un
cuento,
a otra llega un
diccionario,
a otra llega un verso
suelto.
En esta gran
biblioteca
tan lejana y
submarina,
los libros, para ser
libres,
navegan a la deriva.
 |
| Juan Carlos Martín Ramos. Mar de Huelva. Corazón de Lorca. (Foto de Juan Martín López) |
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO