 |
| Ernst Lubitsch |
Si, leva o nome do gran director, fillo
dun sastre xudeu, nacido en Alemaña en 1892, que levou a cabo unha
extraordinaria carreira como realizador, lonxe do seu país natal, entre os anos
1932 e 1943, cuns filmes de sólidas
estruturas, principalmente comedias.
Que bo afeccionado ao cinema non
lembra a extraordinaria sátira antinazi Ser ou non ser? Ou a xenial comedia
sentimental O bazar das sorpresas? E Un ladrón na alcoba, Ninotchka, Unha muller
para dous ou A oitava muller de Barba Azul, entre
outras ?
O creador do “toque Lubitsch” ten un lugar importante no meu corazón de cinéfilo
e, de aí, que poñamos o seu nome a este lugar onde vemos magníficas películas
os venres, sábados e festivos.
Esta semana, tivemos “sesión continua”,
rememorando os cines da miña infancia.
E cun protagonista especial: Marcello Mastroianni. Ese home que
comeza a estudar arquitectura, mentres actúa no teatro universitario e que é
recluído polos nazis nun campo de concentración do que consegue fuxir.
 |
| Marcello Mastroianni |
Marcello Mastroianni comeza facendo
papeis secundarios, pero da man de Visconti
chega a se converter nun grande actor de teatro. Non tardará en chegar a ser
unha estrela do cine europeo grazas aos seus traballos con directores tan
sonados coma Mario Monicelli, Fellini,
Antonioni, Pietro Germi, Zurlini ou Vittorio de Sica.
Eu lembro con moito cariño a súa participación
en películas como A grande enchenta, de
Marco Ferreri e Unha xornada particular, de Ettore
Escola.
Cento cincuenta películas que fan de
Mastroianni unha figura fundamental do cine de todos os tempos.
 |
| Nikita Mikhalkov |
Pois ben. A sesión comezou con Oci
ciornie (Ollos negros) de Nikita
Mikhalkov estreada en 1987.
 |
| Fotograma de "Ollos negros". |
A película, baseada en tres contos do
gran Chejov, conta as aventuras e
desventuras de Romano Patroni, un home de orixe humilde que remata a carreira
de arquitectura e casa cunha rica herdeira e vaille contando a súa vida a un
cabaleiro ruso a bordo dun barco. Con este traballo Marcello Mastroianni gañou
o Premio de interpretación masculina en Cannes (1987) e o David di Donatello o
mesmo ano. Un filme brillante, deliciosa evocación do máis profundo das
emocións do ser humano. Cunhas imaxes preciosistas, a fita é tenra e tráxica ao
mesmo tempo. Cine poético, coidado e cun Mastroianni con variados rexistros.
Ben se nota o extraordinario actor de teatro que leva dentro. Conmovedora
actuación a súa. Emocionounos de verdade.
 |
| Mario Monicelli |
A segunda película foi I
compagni (Os camaradas) de Mario
Monicelli, ano 1963). Película nominada ao Oscar como mellor guión orixinal
e considerada no Festival de Mar de Plata como a mellor película estranxeira e
nomeada, na mesma categoría, polo Círculo de Críticos de Nova York.
Aquí, Mastroianni dá vida a un
entrañable personaxe. o profesor Singaglia. Un home estraño, comprometido
socialmente que leva aos obreiros dunha fábrica téxtil a unha folga. Estes
homes, explotados, que sofren accidentes polo cansazo, que viven case na
miseria, reivindican unha xornada de trece horas diarias, no canto das catorce
que traballan. Unha redución laboral a finais do século XIX. Pero están
confusos, divididos, teñen medo, non saben como orientar as protestas. Con momentos
tráxicos e outros que parecen sainetes, os personaxes do filme representan as
dúbidas, as eivas dos seres humanos. Hainos afoutos, covardes, ilusionados,
dubitativos os máis. E o profesor Singaglia vai amosándolles o camiño da folga,
o que conleva consecuencias de moi distinto signo.Maxistral, unha vez máis, a
actuación de Mastroianni nunha película reivindicativa, dramática pero que non
perde endexamais a luz da esperanza no futuro dos traballadores.
 |
| Fotograma de "Os camaradas". |
Cinema en estado puro. Un pracer para a
vista e os sentimentos. Algo que consegue reconciliarte coa vida.
Todo isto prodúcese na nosa Sala
Lubitsch cada fin de semana e convértese nunha reivindicación das boas
películas, esas que velas varias veces sempre che descobren algo do moito que
levan gardado.
Antonio García Teijeiro