Ao lonxe vin o
horizonte e, segundo a miña posición, imaxinei unha cidade. Indescifrables eran as liñas do seu contorno,
porque aparecía, diante dos meus ollos cansos, toda cuberta de brétema.
Foi un paseo poético
pola beiramar.Na miña cabeza notaba como se mesturaban as palabras, os
conceptos e certas cores máis ben apagadas.
 |
| Foto de AGT |
Pero atopábame ben.
Avancei paseniño, sen deixar de ver o mar.
Cada volta, sentín máis o seu bruar ben dentro de min.
Sentín a súa voz de sal,
rouca e agradable a un tempo.
Sentín os vestidos
curtos das ondas que me provocaban coas súas pernas brancas e cristalinas.
“Infelices”, pensei, e rin.
Sentín que as mareas me
chamaban, como se fosen noites sen varanda.
Sentín que a vida tiña,
no fondo, certas esperanzas de converterse nun océano que apertase bocas
espesas e figuras atafegadas polos cataclismos habituais. Que lles ofrecese a
todas elas as súas mans de espazo indómito.
E, apoiado na varanda,
pensaba e pensaba naqueles recunchos máis próximos á calma.
 |
| Foto de A. Piñeiro |
Sentín que o mar me
falaba. Porén, non acadei comprendelo.
Sentín que me chiscaba
os seus ollos de ser misterioso e astuto.
E non era así.
Descubrín uns faros, coma atalaias fachendosas, que vixiaban os movementos
mariños.
Fiteinos dun xeito
inquedante, retador. Non puiden soster a súa mirada.
 |
| Foto de AGT |
Era unha mirada
penetrante que me invitaba a deter calquera instinto de enfrontamento.
Así que recuei.
Sentei nun banco. Tirei
do bolso un caderno e comecei a escribir estes poemas a eles dirixidos.
Poema1
Din que alumea
o mar
calado
e que nos conta
berros salgados.
 |
| Foto de Carmen Corbal. |
Din que nos fala
dun xeito vago
dos horizontes
fríos, roubados.
Din que interpreta
cantos dourados,
verbas de luz,
ritmos pausados.
Faro na noite
acrisolado,
busca as pegadas
do meu pasado.
Cando rematei este
poema, que saíu coma unha forza que me vencía, volvín ver o mar; mais este permanecía calado diante desa luz
movediza que se reflectía nel.
Daquela, continuei a
escribir pensando nos faros e todo o que aportan na inmensidade das augas.
Poema
2
O home buscaba o cume
doutras terras
 |
| Foto de Carmen Corbal |
alén do seu cuarto.
Asomouse á fiestra
e viu unha cidade salgada.
Ao lonxe, un faro.
Onda el, o gume dunha
navalla de bágoas
anegaba os seus ollos
de brétemas que
estragan.
Pechou a fiestra
e sentiu no seu rostro
as voces
caladas,
as
chiscadelas de luz
que
o faro
apoiaba
na negrura do mar.
Que dous poemas tan
diferentes saíron de dentro!
Volvín apoiarme na
varanda, enruguei os papeis e guindeinos
contra o mar. Axiña, tiven a sensación de ter escoitado unhas gargalladas
crueis entre rochas e refachos de vento.
 |
| Foto de AGT |
Ben é certo que non o
puiden asegurar.
Pero o faro mantiña a
súa figura ergueita e desafiadora.
O POETA PASEANTE