 |
| Paco Martín |
Volve, unha vez máis, Paco Martín a Versos e aloumiños.
E faino cun fermoso
artigo, unha crónica sentimental de hai xa uns cantos anos. É a relación entre
o cine que, cando eramos novos , se convertía nunha auténtica fábrica de soños
e o pracer de contar as películas entre nós, os rapaces, que producía un pracer
aínda máis grande.
Coa ironía e a graza de
sempre, poñendo a memoria ao servizo do artigo xornalístico, case literario, o
escritor lugués volve a deleitarnos coa súa prosa aguda para que coñezamos algo máis do que moitos
vivimos nun tempo difícil que nos obrigaba a gozar das pequenas cousas.
E deixa ben claro un sentimento fondo da xente das nosas idades, ano arriba ou ano abaixo: un amor sen fendas polo mundo enfeitizante da sétima arte.
Como é habitual é esta
unha columna da súa marabillosa serie “Auga
Lizgaira” que Paco Martín publicaba habitualmente en “El Progreso” de Lugo.
De novo, grazas, mestre.
Cine contado
Aquí en Lugo, cada ano ó empezo do
outono, celébrase a Semana de Cine de Autor e desta volta convidáronme a
lembrar canda eles a miña relación co cine na miña infancia. E teño que llelo
agradecer. Volvo vivir agora aquel cine que era a principal, ou se cadra a
única, ventá visual aberta ós mundos que había máis aló dos límites do barrio,
nun tempo e nun lugar no que as viaxes soamente se entendían como recurso para
facer pola vida e non se lles concedía máis finalidade que a da emigración e
comprendo que gracias a el podiamos chegar até o máis fragoso da selva africana
para alí axudar a Johnny Weissmuller no seu esforzo por manter abertas as
temibles fauces do crocodilo enorme e salvar así a vida de Jane, ou retroceder
no tempo e compartir os áxiles esforzos de Errol Flyn na súa loita para
volverlle o trono ao bo rei Ricardo, e pasar o paralelo 38, visitar a India
fascinante de Sabú, as rúas deprimidas da Roma da posguerra, a inmensidade do
Munument Valley polo que atravesa a lenta caravana, o París e Maurice
Chevalier, a Viena do terceiro home ou a Serra Morena dos bandoleiros
xenerosos.
Aquela maxia reflectida no pano branco da pantalla permitía
que cada un de nós fose Tarzán, e Robin Hood, e Shane, e El Tempranillo, e
Scaramouche..., iso cando conseguías xuntar os cartos precisos para unha
entrada de galiñeiro –en Madrid chamábanlle paraíso, segundo souben moito
despois-, algo que, por desgracia, non resultaba nada frecuente. No meu barrio
–e sospeito que tamén era así en todos os demais- faciamos por amañar estas
carencias botando man da antiquísima arte do relato oral. Aquel dos rapaces que
un día tivera a sorte de poder asistir a algunha das proxeccións que se daban
en calquera das cinco salas que en Lugo había daquela cargaba con algo
semellante á obriga tácita de ter que contar ós demais a película que o día
antes vira. Ó saír da escola pola tarde procurabamos un lugar abeirado e
cómodo, sentabamos no chan formando roda e o afortunado que fora ao cine,
protagonista el agora, situábase, dereito, no medio do círculo e ía contando o
mellor que podía todo aquilo co que a véspera rira, sufrira e se emocionara. Era,
polo xeral, unha relación cumprida de canto o guionista, o director e mais os
actores conseguiran plasmar na cinta co seu traballo pero sempre acompañada con
certas aportacións da propia colleita do relator que servían para achegar ó
pequeno mundo local dos que formabamos o auditorio aquel outro universo, case
irreal e afastado, no que se desenvolvía o filme.
Era o cine feito palabra. E algúns contadores había que
eran quen de facelo de xeito maxistral, tanto que non teño reparo ningún en
confesar que non foron poucas as veces eu gustara máis da versión falada que da
que despois tivera oportunidade de ver proxectada.
Pasaron os anos, fíxenme decididamente devoto da chamada
sétima arte e procurei gardarlle fidelidade, o que non quere dicir que, ás
veces, non bote de menos aquel meu infantil cine
contado, en especial se na sala é moi alta a consumición de flocos de millo.
PACO MARTÍN
PACO MARTÍN