Páxina decimoquinta
Breathe, breath in the air / Don´t be afraid to care / Leave but don´t leave me / Look around and choose your own ground…
Estou a escoitar os primeiros temas do vinilo de Pink Floyd, The Dark Side of the Moon e unhas
melodías inquietantes mestúranse con outras
dun lirismo que acaricia. O lado escuro da lúa! Soa un reloxo que me lembra que
o tempo peta nas portas dos corazóns espertos. Sinto que se acurtan as
distancias e os borradores de luz comezan o seu traballo. Soan as voces de Roger Waters e de David Gilmour esculpindo frases que te levan máis alá da realidade, Home, home again / I like to be here when
I can / When I come home cold and tired… Os teclados de Richard Wright non
logran afogar unha voz que semella volverse tola na nada. Segue esa voz a
laiarse na procura da metamorfose dunha terra descoñecida que xa descoñece.
O lado
escuro da lúa! Eu, canso de ser un funambulista no arame, sinto degoiros de ver
a lúa no meu ceo particular.
Imposible.
As nubes botárona da escena. Ole a gris escuro. Cada volta, gústame menos o
olor da tristura, da soidade. Pero, nestes momentos de visións deformadas, a
man da muller que me ama apoia no meu ombreiro a súa delicadeza. Dáme acougo
cando as fervenzas, caendo, agochan anacos de aire. Transmíteme tenrura se se
decata de que a este malabarista lle pechan o circo, onde enganaba as certezas
inocentes.
Ai,
esa man! Canto a necesitei nestas datas confusas nas que todos xogamos a
querernos. Porque, direivos, a andoriña non cruzou o océano. E non foi polas
condicións meteorolóxicas nin pola distancia enorme para as súas ás tan febles.
Non, non foi por iso, senón polo fado que planteou ecuacións desequilibradas. A
andoriña está preciosa. Diredes, que vai dicir este home que vive de costas ao
mundo.Pois a verdade, nin máis nin menos. Védea, védea e logo falades. Non o
fagades antes de tempo.
 |
| A miña andoriña |
Sinto
ganas de lerlle na distancia un poema que fale da lúa. Si, esa que non se ve,
porque a botaron, lembrades?, as nubes do ceo.
E
vouno facer. Escoitade ou lede se vos prace. Vós, tamén:
Lúa
Durmida
Que soña
Cos ríos
Da vida.
Lúa
Minguante
Que voa
No ceo
Brillante.
Lúa
Discreta
Que ás veces
Se sente
Poeta.
Lúa
Sombría
Que cose
Os fíos
Do día.
Lúa
Durmida
Minguante
Discreta
Sombría.
Lúa
brillante.
Lúa
galante!
Espero
que o espírito do poema faga que a andoriña sonría. Como di Miguel
Hernández nas súas célebres Nanas
de la cebolla, dirixíndose ao seu fillo: Alondra (eu diría andoriña) de
mi casa, / ríete mucho. / Es tu risa en los ojos / la luz del mundo. / Ríete
tanto / que en el alma, al oírte, / bata el espacio. Tu risa me hace libre, /
me pone alas. Soledades me quita… Pobre Miguel. Vaia tristura! Como o
entendo, malia aclarar que en nada se parecen ambas situacións. Nin de lonxe.
 |
| Miguel Hernández, debuxado no cárcere, por Buero-Vallejo |
Sen
embargo, a miña andoriña arríncame penas e decepcións e agranda as alegrías,
que de todo hai nesta vida.
Segue Pink Floyd a soar. Deille a volta ao
disco. Embriágame esta música transcendental. Pero eles seguen no outro lado da
lúa. E eu non teño lúa. Roubáronma e non foron, precisamente, os poetas
románticos, que diría o poeta.
Daquela,
lembro as fotografías que me enviou Carmen
Vidal Corbal, quen conseguiu achegarse a ela con tenrura, con curiosidade e
con amor.
Vexo
con deleite as imaxes e a miña ollada traspasa o corpo lunar para chegar ao
corazón. Coincide esta sensación co final do disco, no que a percusión de Dave Mason latexa na atmosfera
inquietante que
envolve esta obra suprema.
 |
| Cuberta de "The Dark side of the Moon" |
Seguen
pousados os meus ollos na lúa de Carmen.
Esta lúa é dela. Non lle pertence a ninguén máis. E tivo o detalle de
compartila comigo. Non sabe ben o que llo agradezo. Era unha necesidade
inmediata. Non podo vivir sen a lúa, como non podo vivir sen o mar, por
exemplo.
Así
que escribín un texto dedicado a Carmen.
Polas súas fotos. Pola súa xenerosidade. Por saber conxugar o verbo compartir.
Son uns versos sen ningunha pretensión. Nacidos da imaxe da lúa, que é o que
teño, grazas a esas fotografías tan suxestivas.
O
silencio fíxose silencio. A música foise apagando e eu escribín isto:
A Carmen
Espello
de olladas perdidas
que
procuran no teu rostro
as lembranzas de
tempos mellores
Estás
en nós
como o silencio nas palabras
o reiseñor nos pentagramas
ou a luz
no cumio do
inverno
Ata as
camelias,
elas, tan fermosas,
envexan os teus
cabelos de seda
e o mar as túas verbas
sen sal
Os
paxaros imitan
o teu canto de seda
e voan nos lueiros
do teu rostro
Deixas
palabras vivas
nos
horizontes
onde
as mans debuxan
tímidos
desexos
que
noutrora fóra necesario soñar
Vives
no corazón dos poetas
ben cansos eles
de non atopar acougo noutros lugares
e recorren a ti
para
escribir
que as flores senten frío
que as distancias están baleiras
ou que cando pisan os camiños
lles pesa a liña recta
trazada polos dedos do
cansazo
E ti
estás co sorriso alongado
para que vexan
a ledicia das estrofas
a dozura dos froitos
e sintan
a música da
auga.
Estas
cousas, estes feitos agarimosos fanme feliz. Cada día que pasa, miro de
esguello o mundo. As súas árbores aloumiñan esa mirada. O seu mar semella
chamarme. As rúas pretenden que lles fale. Os edificios intentan humanizarse
para que sinta a calor que son capaces de desprender. As gargalladas e os
berros dos rapaces e rapazas enchen de alegría o meu xardín murcho.
E o
rostro da miña andoriña chámame sen palabras para que me perda no seu mundo.
Estás lonxe, filliña. E ela parece dicirme que maio xa está máis preto.
 | |||
| Pink Floyd |
O VELLO SOÑADOR