MARÍA DO CEBREIRO ( Santiago de Compostela, 1976)
O RÍO
Non lles botes a culpa ás pedras que
levabas
perdidas entre a la e o forro aberto
do teu abrigo verde.
Cando caen nos petos
mesmo os seixos máis leves aprenden a
pesar
para non estar sós entre as costuras.
 |
| María do Cebreiro |
Era o ouro da tarde sobre o río
o que dispuxo un leito para ti.
Non hai auga que poda carretar
un corpo de palabras se a túa lingua
atravesou a gorxa
ata chegar retorta ao corazón.
Tiñas unha nos ollos cando os nenos
creron ver aquel tronco
aboiar como só podería facelo
a madeira máis clara.
Abriron a túa boca e dela foi saíndo
unha palabra
pero non era a única, estaba case
aberta.
As
árbores do inverno tardan en florecer.
MONÓLOGO
“Sinto as árbores dar os seus
mellores froitos,
A avelaneira ulir,
a ti
faltarme.
E unha nova soidade:
a de min contra min.
Só é posible pensar o lugar propio.
Ocupo o meu lugar. Dóeme este lugar.
¿Pensas que os carpinteiros mancan a
madeira?”
THE ENGLISH PATIENT
Ela achegouse ao cuarto
porque nevara enriba do seu vestido
novo.
Nevara enriba dela.
Estaban no deserto.
El achegouse á tea como fan as
tesouras,
e o vestido rachou.
A neve do deserto
converteuse nun prego de papel.
O vestido era un nó sen ataduras.
E cando remataron
el enfiou a agulla.
(Do libro Non
queres que o poema te coñeza, editado polo PEN Clube de Galicia/Danú S.L.,
2004)