MIGUEL ANXO FERNÁN VELLO ( Cospeito, Lugo, 1958)
ROSALÍA DE CASTRO DIALOGA CON EMILY
DICKINSON
Eu vin a rosa negra nos meus ollos
e non puiden durmir con esa luz
ferida,
coa noite en min mordendo a estrela
da soidade.
E vin tamén o fío escuro do pranto
que me ata por dentro,
mudez que non respira e que se pega á
pel
até cegarme o corpo.
Direiche que estou feita de arxila
que doe todas as tardes
e no meu sangue hai un labirinto que
descoñezo.
Pois terra son e terra sinto a
iluminarme toda,
morada en min entre a negrume
e o mel da néboa que soñei.
Eu canto no corazón da árbore, no
centro do meu ser,
e a saudade do mundo vibra na miña
carne,
devoración e hóspede dende a raíz á
cinza,
e a piedade do tempo, a nai da tebra,
o medo que me agarda, a voz que
treme,
a chama xeada da esperanza.
Direiche, irmá da lonxanía, que
coñezo a flor triste da brisa
cando queima na fronte,
a nudez do seu peso e o seu xemido
mudo,
o ronsel moribundo que labra o meu
destino,
porque eu son como a sombra que leva
o vento
e vivo na palabra que respira secreta
sobre min.
Talvez o tempo, miña irmá
descoñecida,
salve os meus versos e os eleve a
outra luz,
eu, que tanto amei a vida
 |
| Miguel Anxo Fernán Vello |
até doerme da dor ferida de amala;
eu, que souben vivir na pálida razón
do abismo;
porque talvez exista unha casa coas
portas abertas,
a nosa casa enteira de sementes e
froitos,
a nosa casa viva como un corpo
nacente,
profetas da nosa propia imaxinación,
libres e soas
finalmente
na noite
recobrándonos.
FUGA DA DOR
DOR, teimosa dor, que vas e vés
como animal escuro hospedado no
corpo,
como pólvora cega no pensamento;
dor que chegas e asaltas co teu
espanto seco,
co laio que te habita, coa túa cinza mordida.
Dor que traes unha serpe de cor
verdella e cárdea,
acedo ser que enfría o corazón
doente.
Sempre estás no teu sopro de agulla e
estrela fría,
no teu rumor de xeo dividido no
sangue.
Dor que vences a limpa claridade da
fronte,
dor que invades as horas coa túa brisa amarela
para oxidar o alento e a voz,
penumbra e fenda,
abstracta dor que repasas os días
con avidez de chama,
que entreteces o tempo e a sede
na crecente da noite.
Abandona o teu tránsito de cicatriz
somnámbula
e descose no corpo o teu aramio
negro,
 |
| Con Antonio e Miguel-Anxo Prada n´A Habana |
dor que entras en nós, maré de febre
muda,
devoración que medra imantada a nós
mesmos,
toda a nudez ardendo de neve no
destino.
Permítenos, porfiada dor, o alivio,
a calma dun instante,
o bálsamo do verbo que respira,
ese ritmo que repta,
aínda a luz humilde,
terrestre,
do poema;
aínda esta exhortación desesperada
da lira do fígado da morte.
(Do libro Habitación
do asombro, editado por Espiral Maior,2013)