MARTA DACOSTA (Vigo, 1966)
E chegar tan a modo
contra esa luz do día,
con corpo de muller,
lastrado de pasados.
Tan a modo
con ese peso enorme,
tan a modo
sobre a tona do tempo.
A noite era un deserto
sen nubes nin estrelas,
nin existía o vento.
Unha nena en silencio
esgota a súa culpa
na estirpe da femia mutilada.
Se me paro un instante
no vértice da escuma
recupero o meu corpo contra o vento
salgado
e tamén a consciencia. A consciencia
da tarde.
No outro lado da praia aínda está a
casa
e non podo saber cómo cheguei aquí,
onde as rochas agardan o final da
marea.
(Do libro Setembro,
editado pola Editorial Galaxia. 1998)