MEDOS ROMERO
(As Pontes, 1959)
NADA NOS PERTENCE…
Nada nos pertence. Abandonamos
a profundidade das horas, o alcance
de toda a redondez
e as súas beiradas. Unha chaira gris
e cincenta segue a ser
o territorio e a súa estirpe. Sobre
terra firme inzou a maleza
da quietude, aquí, no oco deste
corazón asolagado de silencio.
Ollamos a vertixe brutal, o seu
último latexo,
o cráter e a súa boca inmensa
desafiando o ceo
e o horizonte. Toda tarefa ha de ser
inútil.
Orfos da casa matriz e primixenia,
sen remedio
admitimos o despece da cova, con todo
o seu letal
derrubamento.
ESA É A DESORDE…
Esa é a desorde das grandes
ganancias,
a desorde das desgrazas
que van penetrando moi sixilosamente
de novo.
Pregúntome: que foi de todos nós?
Mágoa que nin sequera cavilemos
que foi e que ha de ser de todos nós.
(Do libro A ansia do lóstrego, editado por Follas
novas.2012)