An Alfaya |
Con Antonio |
E, como dixen antes, somos amigos. Temos certas coincidencias, ademais, no eido literario: a súa narrativa é intimista, valente; as súas palabras o ser humano para que aparezan os sentimentos máis agochados, para que as emocións saian á luz. E os seus lectores sénteno. Eses lectores e lectoras que, algunhas veces, terán que facer un esforzo literario, subir un banzo necesario para gozar da súa literatura. Síntome moi identificado coa súa maneira de escribir. Eu, cando escribo narrativa, véxome, ben veces, no espello do que An escribe. Intento facer unha narrativa nunha liña semellante. An ama, coma min, as novelas de personaxes. Personaxes interesantes os dela, ben construídos e que aguantan ben a narración. E teño que loar esas mulleres que crea, nas que resalta con sinxeleza, pero con consistencia, a súa dignidade e a súa loita por facérense visibles. Un encontra esas mulleres moi próximas como lector. Xa o dixen publicamente cando tiven a honra de presentar a marabillosa obra, A sombra descalza (Premio Lazarillo de Literatura Xuvenil, 2005), que está na colección Fóra de Xogo de Xerais: eu sinto debilidade por An Alfaya. Téñolle un grande agarimo, porque se foi facendo escritora dando pasos moi ben medidos. Valoro o que fai e sempre me interesa o novo libro que publique. Non defrauda. Como exemplo, valla a última obra que lin da súa autoría: O aroma do liquidámbar. É fermoso. Fai reflexionar. An non elude temas difíciles e trátaos con delicadeza.
Podería seguir dicindo unha chea de cousas desta muller, fiel aos seus principios. Como, por exemplo, a brillantísima presentación que fixo do meu libro Bolboretas no papel. Pero non.
Con Luis Eduardo Aute |
Invoco
á palabra sen adornos, ao
verbo de mirada limpa
para que compareza na miña casa.
Dareille unha cunca de leite e pan con azucre,
para logo falar da vida e das súas impertinencias,
desatinos e contradicións.
Entregareille a chave para que abra as portas e asome ás ventás,
e deixe entrar o vento morno de todas as lareiras postas a fumegar,
para quentar o meu peito, o teu leito e as nosas mans,
e logo pedireille que fale ao corazón do mundo sen abrigo,
e poña a cuberto a quen teña sede, fame e frío,
que acariñe cos ollos e coas mans abertas
as feridas daquel que sinta medo ao descoñecido,
e que pouse un bico, un desexo, no bordo dos beizos
de quen necesite sorrisos, caricias e apertas.
Invoco
á palabra oca, e pídolle que
cale,
que non fera co seu son baleiro e sen eco
os oídos das xentes doentes.
Fóra panfletos, ornamentos e mensaxes ambiguas,
Quedo cos que rin, cos que gozan, cos que aman,
cos que aman aínda que nunca fosen amados,
especialmente quedo cos que nunca foron amados.
Invoco
á palabra, flor silvestre
que medra no xardín da vida,
enchendo de recendos as miradas daqueles que viven sen reservas,
e non preguntan orixe, destino ou estirpe de ninguén.
Porque todos temos corazón e non hai fronteiras nas súas liñas,
só aurículas e ventrículos conectados polo sangue e a paixón,
porque todos vivimos perdidos en illas de soidade,
e buscándonos, atopámonos nun espazo común,
onde sentimos que paga a pena a loita,
o camiño, a nosa pegada, a nosa presenza,
porque ninguén é menos, nin máis,
e todos somos miúdos no val das miserias,
mais, inmensamente grandes cando amamos.
AN ALFAYA
AN ALFAYA
Con Antonio e Mar Guerra na Illa de San Simón |