Dous poemarios meus
aparecidos no 2021. Dous poemarios diferentes tanto na forma coma no contido.
Pero dous poemarios presididos por un denominador común: un respecto aos
lectores e un amor á poesía sen contemplacións.
Canta, miña rula, canta está pensado nos primeiros lectores para que a poesía se achegue a eles e poidan sucumbir ao poder da palabra poética, á imaxes, a unhas ilustracións de Xan López Domínguez, espectaculares, lúdicas, brillantes e a unha edición da Editorial Galaxia que agradezo fondamente. Son poemas vivos, pillabáns, xogantíns, musicais, moi rodarianos nalgún caso e ateigados de humor e surrealismo. É unha volta á literatura de tradición oral. Como di a contracapa do libro “ a voz poética estoura ata o infinito nunha incrible sinfonía de cores…”
Velaquí tres poemas do libro:
A galiña de Perico
poñía ovos de cores.
No verán eran azuis,
na primavera eran verdes,
polo outono eran de flores
e no inverno puña peixes.
Dalgúns saían laranxas
e doutros, moitas cereixas.
E dos máis, nacían pitos
que subían ás cerdeiras.
Este nariz
si, olerá.
Estes olliños
si que ollarán.
Esta boquiña,
si, vai comer.
E aquelas pernas
si, van correr.
Esta rapaza,
coma a bubela,
vai esbirrar
na primavera.
E, coma sempre,
os paxariños
sen dicir nada
farán os niños.
Un barquiño
chega á area,
cando está baixa
a marea.
E alí queda
despistado
e confuso
o moi coitado.
El non sabe regresar
pois lle queda
lonxe o mar.
Pide ás ondas
falangueiras,
que se achegan
á ribeira,
que o devolvan
a eses mares
para ver
outros lugares.
Pero as ondas non o oíron
e el sentiuse moi perdido.
Menos mal que
veu un vento
que o levou a barlovento.
E o barquiño navegou
polos mares
de
Coucou.
O segundo dos poemarios, As palabras están a mirarse arredor da mesa, vai dirixido aos lectores, mozas e mozos, e ao público sen atender aos anos.
Partindo duns versos de Gioconda Belli, créase un mundo poético que nos achega ao acto creativo, a ese esforzo das poetas e dos poetas por facer visible a súa visión da vida a través das palabras, ao amor sen perder a perspectiva que nos proporciona o paso do tempo. O libro está ilustrado cunha intencionalidade poética evidente pola muralista Lidia Cao que fai unha lectura aberta e intelixente dos poemas que acomete.
A edición de Cuarto de Inverno
é exquisita o que axuda a converter o libro nun todo luminoso.
Sobre el escribiu o
catedrático de filosofía Marcelino Agís o seguinte artigo no Correo Gallego:
Comprobeino unha vez ao percorrer as páxinas do último libro de
poemas de Antonio García Teijeiro As palabras están a mirarse arredor da
mesa, que se presentou a semana pasada en Santiago de Compostela. Un libro
que pon ao descuberto un dos segredos mellor gardados da alquimia poética e
filosófica: poetizar, o mesmo que filosofar, consiste en colocar adecuadamente
as palabras pois, como di a poeta nicaraguana Gioconda Belli, "as palabras
míranse ao redor da mesa". Míranse en silencio mentres poetas e filósofos,
no seu laboratorio íntimo, traballan para que non aparezan de calquera xeito
nunha frase mal construída. O maior pecado, imperdoable quizais porque atenta
contra a propia esencia poética e filosófica, é tomar as palabras en balde xa
que a través delas atopamos o sentido da vida.
Cada un debe descubrir canto antes cal é ese sentido pois, como escribiu Jaime
Gil de Biedma, "a vida ás veces é tan pouco e tan intensa", "que
cando nos decatamos de que estamos vivindo comezamos a sentir que nos estamos
despedindo dela", conclúe Antonio García Teijeiro.
Síntome feliz da saída do
prelo destes poemarios, que xa son referencia na miña longa traxectoria
literaria.
Podedes ler tres poemas do libro.
La vida a
veces es tan poco
y
tan intensa...
JAIME
GIL DE BIEDMA
A vida,
tan
confusa
tan
frenética
tan
intensa
e tan breve,
que, cando nos
decatamos
de
que estamos
vivindo,
comezamos a
sentir que
nos
estamos despedindo
dela.
 |
| Ilustración de Lidia Cao |
Ser poeta é
unha
desculpa
para poder dicir,
como
Pedro Salinas:
“Serás,
amor,
un
largo adiós que no se acaba?”
no
canto
dun
simple
“non sabes, amor, como
te
quero”.
Nótase no
poema
que renxen
os versos.
Comprende o
poeta
que pesan as
dúbidas
dos himnos
e que as
capas invisibles do aire
afogan a
tenrura.
Dóelle ao
poeta
que medren
as distancias
entre as palabras e as imaxes;
entre a miseria e a luz;
entre a mentira e a memoria.
A ferruxe
cobre a folla do papel.
(O poeta cala)
E para rematar este "dardo poético" podedes ver un vídeo no que leo dous poemas durante a presentación do poemario na Librería Pedreira, en Santiago de Compostela.