martes, 26 de mayo de 2020
"I CONTAIN MULTITUDES": NUEVA SORPRESA DE BOB DYLAN EN FORMA DE CANCIÓN
martes, 19 de mayo de 2020
VERSOS PARA LER E SOÑAR
E finalmente, velaquí tamén os versos tal como apareceron na edición en papel do diario vigués.
De bicos, bicos... e máis bicos
De soños e pombas
Da música dos instrumentos
jueves, 14 de mayo de 2020
DARDO POÉTICO (LXV) "Tres poemas de Ricardo Carvalho Calero no Día das Letras Galegas"
Este ano fatídico de 2020,
o Día das Letras Galegas está dedicado a Ricardo
Carvalho Calero. Por iso, dende Versos e aloumiños, imos festexalo
coa publicación de tres poemas da súa enorme obra poética.
RICARDO
CARVALHO CALERO naceu no Ferrol no ano 1910 e finou en Compostela en 1990.
É unha das figuras fundamentais da cultura e a política galegas do século XX.
Membro do Partido Galeguista, activista do Seminario de Estudos Galegos,
académico, autor da máis celebrada historia da literatura galega, (Historia da Literatura galega contemporánea.
1975) mestre de sucesivas xeracións de profesionais da filoloxía e impulsor
do reintegracionismo ortográfico. É autor dunha riquísima obra poética e de
dúas novelas de gran repercusión, Xente
da barreira (1951) e Scórpio
(1982), ademais de varias pezas de teatro e numerosos ensaios.
TRES
POEMAS
POETA
ES, pois dá-che nojo todo
agás
a poesía.
Cortesmente
sorris perante o mundo estraño,
mais
no fundo es estraño à tua cortesia.
Pudicamente
velas con vulgar follateira
o
niño en que a tua alma, rola gemente, aniña.
Es
como un neno fiz cun brinquedo cativo,
que
plos jogos dos homes pálido interés finja.
Non,
non es deste mundo. Gozoso e angustiado,
no
espello da suidade ves na tua fronte o estigma.
A
virota abourante da graza traspasou-te.
E
só amas a tua chaga. E non queres menciña.
Como
o favor do rei a pobre nena
que
da carícia augusta se non atopa digna,
a
tua alma oculta a visita do hóspede.
E
ninguén a aduviña.
(De
Saltério de Fingoi. 1961)
NON
SEI
se
matei.
Estiven
na
trincheira.
Non
vin
o
meu nemigo.
Disparei.
Non
sei
se
matei.
Fun
ferido.
Mais
non
sei
se
matei.
Toupa
cega,
non
teño outro ollo
que
o ollo
do
meu fusil.
¿Se
cadra o ten visto
o
meu
nemigo?
Olladas
de fogo
cruzan-se
entre
os
dous:
eu
e
o meu
nemigo.
Fun
ferido.
Eu
non
sei
se
matei.
(De Futuro condicional. 1961-1980)
1982
POLA
FITERA do meu castelo sitiado,
vejo
unha cúpula coroada por unha cruz,
e
tras ela un ceu de peneirado sol
enrellado
de finos grises.
A
distáncia emudece e serena
a
terra que sob esa abóbeda jaz,
e
podo sentir a beleza e a dozura do mundo
desde
a miña balbordante loita,
desde
a miña fealdade aceda.
Sei
que a verdade é que son un soldado,
defensor
dunha torre que se esborralla,
e
que arredor medran as picas
que
erguerán con fúria a miña cabeza.
Secomasi,
enxergo con frio desprezo o meu fado,
porque
non me concerne,
e
o meu corazón está na cruz que coroa a cúpula,
nas
nubes que estrian o ceu,
na
falsa paz que de longe me ven
como
un bafo de ardente dita;
e
aguardo indiferente unha morte que non é a miña,
mentres
o paxaro da miña ollada voa ceibo
sobre
o terno verdor da terra que non calcarei mías.
(Do mesmo poemario que o anterior)
martes, 12 de mayo de 2020
DARDO POÉTICO (LXIV) "Na fogueira de Luz Pozo Garza"
Foise Luz Pozo Garza, así, case en silencio, no tempo da negrura. Pero é
unha poeta, unha referencia indispensable da nosa literatura. E os poetas e as
poetas perviven na súa obra. Unha obra rica e emotiva que nos alenta.
No ano 1996 estaba a escribir eu un libro
en constante diálogo con poetas. Homes e mulleres que posuían a capacidade de
emocionarme e permitirme ir máis aló das palabras. Entre esas persoas, claro,
estaba Luz Pozo Garza. Non podería ser doutro xeito.
Lía eu o seu magnífico Concerto
de outono, un poemario que reflicte as claves da vida, o seu misterio e
a capacidade de cambiar o mundo a través da palabra. Nel descubrín uns poemas ,
unhas Verbas a Rosalía, que me interesaron
moito. E xa no primeiro poema, Hai unha
voz, comecei un diálogo íntimo coa autora a partir dos versos: “Hai unha
voz sen verbas ./ A que todos ouvimos no silencio”. Dese diálogo, naceu un dos
poemas que máis valoro de toda a miña extensa obra. Daqueles diálogos naceu o
meu prezado Na fogueira dos versos, un poemario que marcou un antes e un
despois na miña traxectoria.
Ben, pois deseguido, tedes ambos poemas
para que gocedes, se cómpre, coa súa lectura.
 |
| Luz Pozo Garza (Foto: La Voz de Galicia) |
HAI UNHA VOZ
Hai unha voz
no tempo de Galicia.
Hai unha voz sen verbas.
A que todos ouvimos no silencio.
Lembrando nomes pra que naza o millo.
Chámase morte ou mágoa.
Xuramento de anguria.
Soedade.
Pensamento de pedra.
Chámase berro, auga,
desarrimo.
Chámase olvido.
E chámase arelanza.
Ou vida ou libertade ou compaña dos
nosos.
Chámase soño, morte, lar, saudade.
Chámase choiva que lourea os froitos.
Hai unha voz.
Chámase Rosalía.
Sete letras de laio.
Saudade
dunha fala ferida.
Esperanza dun mundo
que inda fica nun berro
de libertade.
Hai unha voz.
A súa.
Benzoada.
Hai unha voz sen verbas
A
que todos ouvimos no silencio
LUZ
POZO GARZA
Voz sen verbas:
silencio.
Mar sen auga:
deserto.
Sol sen raios:
misterio.
Luz sen brillo:
coitelo.
Man sen man:
un berro.
Dor sen laios:
o tempo.
Eu sen ti:
inferno.
martes, 5 de mayo de 2020
"MURDER MOST FOUL", NOVA CANCIÓN DE BOB DYLAN
