Miguel Sande
(Pastoriza, Arteixo, 1961)
Cando escribo un poema teño a mesma sensación
que
cando circulo de noite por unha estrada
secundaria;
o mesmo medo a me perder, a non
ser
quen de chegar; a mesma curiosidade e de vez
-como
dicilo- unha insatisfacción como de caída
continuada
de pétalos nun sangue murcho, ese
 |
| Miguel Sande (Foto La Voz de Galicia) |
rápidas
que sexan –poidan selo xa por defecto-
casa.
Que
sexa un rebelarse. Pisa sobre o meu corazón,
salta!
Enterra nel ese paxaro verde que diaciamos
na
meniña e que ao mirar desaparece. As larvas
de
algunhas outras decepcións que son sempre
esas
lágrimas que non saen, han de seguir a súa
transformación:
déixaas, a curiosidade nace así.
Celébraa,
a vida, prégocho. Ti que desenterras
palabras
coma pombas mortas para lanzalas con
forza
ao máis alto unha outra volta ata quedares
axeonllado,
sen folgos –ese desespero á veces-,
sube
sobre deses cúmios caligráficos de fórmulas e
ecuacións;
esparexe, coma cinza, ese silencio en pó
de
laboratorio e vívea, celébraa; esque ce debaixo
desas
horas de máis neve os cen mil incendios que
creas
ver e, prego –que nunca o tempo pase coma
por
riba dun morto-, berra.
(quilómetros)
……………………………………………..
Son
ese que xa só conduce polas noites sempre
cara
o final porque a soidade
séntese máis plena
á
maior velocidade
e
busco unicamente esas palabras
que quedan
esmagadas
coma insectos
contra o cristal.
(Do
libro Os filósofos xa non brindan con
cicuta, editado por Centro PEN de Galicia, 2019. XVII
Premio de Poesía Afundación 2019)