LUISA
CASTRO (Foz, 1966)
ANQUE
se rían dos versos que che escribo
e
que deixo agochados entre as mantas do catre
pedaleo
e
Vegadeo é de lonxe unha caixa de mistos,
levo
alas nas rodas,
vou
en llanta,
 |
| Luisa Castro (Foto de Lisbeth Salas) |
recoñezo
a paisaxe e teño alma porque fago amizades
cunha
recua de cans de varios pobos e diversa índole
Ládranme porque te amo,
tíranseme ós zapatos coma fanecas
salvaxes.
AS
MONXAS mándanme ler as escrituras
porque
son buena e teño cara de buena, loiriña, así,
e
teño cara de vocación
e
son a primeira
en
resolver os problemas de Rubio.
Ás
veces xuro, pero iso é porque non teño país, mamá.
Pero
son buena
e
canto no coro flores a María,
vou
ás novenas de maio co uniforme cheo de barro
de
xogar cos pícaros a feitos e verdades
pero
as monxas pensan que é porque son medio neno
e
xogo ao fútbol.
OS
RAPACES que vivían na cidade tíñannos medo.
Facían
fermosos castelos na praia
por
un minúsculo puzle de Michelín,
inchaban
globos durante horas,
paseaban
o espigón, comían peixiños con sabor
a
gasoil, napolitanas
e
medo.
Cando
meu primo ameazaba coa súa presenza
os
rapaces da cidade poñían os chubasqueiros
e
corrían a refuxiarse
en
castelos outísimos de virtuosa construción.
Solitarios.
Nós
non tiñamos tempo para puzles nin castelos:
respectabamos
a area.
ÓDIOTE
omo as batas de casa comigo dentro,
ti,
poético, patético, pegado a min como as batas de casa.
Deixo
espazo entre liñas,
cómpre
facelo así,
de
outra maneira non cabe o meu desgusto
mentres
renxe a cama comigo dentro,
estoura
o quentador comigo dentro,
acéndese
a luz da escaleira comigo.
DESPOIS
dunha tarde escribindo poemas
métome
na ducha
e
só sinto
estancarse
no embigo a auga morna que vén
da
tubería.
Nin
sequera o chorro frío dos amigos de Loeffler.
(Do
libro Baleas e Baleas, editado pola Ed. Galaxia, 2018)