AUTORA: María Victoria Moreno.
ILUSTRACIÓNS: Manuel Uhía.
EDITORIAL: Galaxia. Colección: Árbore.
Leonardo e os
fontaneiros é unha novela
realista onde a súa autora, María
Victoria Moreno, escritora
homenaxeada nas Letras Galegas deste ano, é quen de penetrar no universo dos
adolescentes e amosarnos o mundo segundo a súa perspectiva.
Esta obra viu
a luz primeiro na editorial SM e xa a partir de 1986 en Galaxia. Na colección Árbore saíu en 1990. Colección que foi
codirixida dende a súa creación en1988
por María Victoria Moreno, Antonio García Teijeiro e David Otero, e que tanto
achegou á calidade literaria da nosa LIX e doutras coas traducións ao galego.
 |
| María Victoria Moreno |
Leonardo e os fontaneiros engaiola a calquera lector que se deixe levar pola
palabra ben construída para argumentar e descubrir o seu poder. Así, coñecemos
a través dela a tenrura e a diversión pero tamén a tristura e a crítica que
invita á reflexión e que se agocha nas súas páxinas. Trátase dunha novela na
que a súa autora deita gran parte do que van ser temas recorrentes, pois coma
profesora sabía que a educación dos nenos e adolescentes é o mellor xeito de
combater a ignorancia, as inxustizas e desigualdades de calquera tipo e apostar
por un futuro plural, equitativo e máis solidario. Deste xeito convida o lector
a coñecer a Antón, o seu protagonista e mais a Leonardo, un can da rúa, que se
vai converter no seu confidente e, xa que logo, amigo dos fontaneiros, os
compañeiros de curso de Antón.
A historia
desenvólvese ao longo de todo un curso escolar, oitavo de EXB e vai supoñer
unha viaxe iniciática cara á madurez de todos os seus protagonistas, ao ter que
enfrontarse a diversos conflitos tanto escolares como persoais e morais e
mesmo ao significado da ausencia como
aprendizaxe futura.
E así, a través da ollada de Antón reflicte a importancia
da amizade, do amor aos animais, do respecto aos demais, aínda que non opinen o
mesmo, da honestidade, pero tamén sinala o mundo das aparencias e dos prexuízos
envoltos sempre coa pátina da ignorancia.
Está estruturada en vinte e sete capítulos
curtos sustentados no emprego dunha prosa fluída cunha linguaxe coidada e que
se poden ler de xeito lineal ou non, segundo o gusto do lector, como ben indica
a autora ao comezo do libro: “Fai o que
queiras, amigo, pero le o libro, que
para iso o escribo. E que che preste.”
As expresivas ilustracións de Manuel Uhía danlles vida aos
personaxes e están en sintonía co ton textual.
ALBA PIÑEIRO