MARÍA
VICTORIA MORENO (3) (1933-2005)
Conto
en verso dividido en tres partes: O
solpor, A noite e O Amencer
O
SOLPOR
No luscofusco de maio,
cando
as faíscas da herba
ceden
ao arrolo do vento,
quere
durmir a pradería.
Aínda
as flores presumidas
desafían
as estrelas.
Rompen
a cantar os grilos
e
os ferreiriños golpean
con
chíos de aceiro negro
a
paz dourada e serena.
Volve o gando para as chousas
e
as campaíñas son queixa
polo
sol, que vai dereito
camiño
da fin da terra.
As
sombras enchen as casas
e
as nais prewparan a cea,
mais
todos os nenos foxen
da
música das tarteiras
porque
a noitiña é fermosa
e
presta disfrutar dela.
O gato lambón e vago
os
seus bigotes aquela
e
os trasno da cadeliña
 |
| Mª Victoria Moreno |
-Alma, bonita e pequena-,
aproveitando
un descoido,
lisca
da casa e comeza,
xunto
aos nenos, o seu xogo,
mais
ninguén repara nela…
Cos seus ollos manseliños
mira
docemente e prega
ser
unha máis da cuadrilla
coma
se fose unha nena.
Coas
súas luviñas douradas
fai
títeres e piruetas
e,
á fin, arrédase triste
baixo
a súa capiña negra.
 |
| O seu amor pola cadeliña |
Leva o seu rabiño a rastro,
leva
gachas as orellas
e
leva dentro do peito
unha
doíña de pena,
tan
quente coma unha bágoa
e
tan donda coma a cera.
Camiña
cara a ningures
Alma, a travesa cadela,
e
vai coa calma do sol,
que
nin para min ten présa.
-¿Qué
buscas?- pregunta un moucho
que
nese momento esperta.
-Volve
á casa- di a voz rouca
dunha
curuxa moi vella.
(Do
libro ¿E haberá tirón de orellas?,
editado por Galaxia. 2017)
