Curiosamente, os tres
últimos libros de LIX que lin aludían directa ou indirectamente a figura dos avós: ben a figura do avó (O
segredo do avó, de Carles Cano)
ou a da avoa ( A batalla da pequena Chañan Curi Coca de Rosa Aneiros e Muriel, de María Canosa). Non é nada
raro, nin moito menos. Ademais, a min resúltame, non só entrañable senón
necesario. Non cansarei endexamais de reivindicalos polo seu protagonismo na
vida de hoxe e de sempre. Sen avós e avoas todo sería moi distinto. Todo máis
triste, máis baleiro.E a literatura fai ben en salientalos.
Pero en Muriel hai moito máis. María Canosa é unha voz consolidada no
mundo da nosa literatura infantil e xuvenil. Escribe con axilidade, emprega moi
equilibradamente os recursos literarios (humorísticos, poéticos ou ateigados de
tenrura…) e está comprometida coa capacidade de soñar a través da escrita. Ela
soña e fai que soñemos coa súa palabra os seus lectores habituais.
Porque Muriel é un convite a
loitar polos nosos soños. Unha incitación a darlles cor e non permitir que os
afoguen as tebras que nos rodean.
Muriel é un neno que bota de menos a súa
avoa. Con ela conversaba, con ela todo era posible. O contacto con ela, as súas
enormes bufandas, os contos de inverno que contaba e moitas outras cousas daban
sentido á súa vida. Pero un día deixou de estar con eles. Daquela sentiuse un
náufrago. Non conciliaba o sono e decote daba voltas na cama enfadado. Sentía o
corazón cun tic-tac interminable que lle impedía durmir.
 |
| María Canosa |
Un día entrou no seu mundo, un leiteiro
ben especial, vestido de branco, impoluto, con voz afónica e gastada. Traía un
leite diferente, máxico. Chamábase Fígaro. Ao tempo apareceu un raposo, Blim,
que axiña sería adoptado coma un animal de compañía. Muriel vivía en Cartaria
que era unha vila triste, na que non había moitos nenos. Unha vila que vivía
baixo unha néboa mesta, á que non chegaba a luz e, dese xeito, todos se volvían
grises. Ao contrario de Martiñeira, lugar repleto de luz e cor, en Cartaria os
vecinos vivían sumidos na melancolía e a tristeza que a envolvía.
Con todos estes elementos, a novela vai
converterse nunha aventura constante, cuns personaxes moi ben debuxados e
entrañables que camiñarán cara a lugares descoñecidos.
María Canosa é unha escritora que pon os
sentimentos ben preto do lectorado. E faino paseniño, para que deguste cada
frase, cada parágrafo con calma. Como hai que degustar a boa literatura. Os
seus personaxes penetran no máis fondo de quen le os seus libros. E isto, xa
que logo, ocorre en Muriel, unha narración na que mestura con mestría realidade
e fantasía, o ficticio co real. En Muriel hai cor, máis ben unha progresión
cromática en función deses soños e esas ilusións que dan sentido a aventura
persoal do protagonista. Hai intriga, hai tenrura e nótase o desenvolvemento
interior de Muriel. Un, a medida que le e segue a trama,decátase como o rapaz
vai medrando a medida que se enfronta ás adversidades que saen ao seu encontro
e a capacidade que posúe para ser quen de mirar cara a diante.
En definitiva, boa literatura que crea
universos que María Canosa coñece ben e que son
moi ben tratados nos seus libros. Unha novela que nos anima a voar polo
ceo dos sentimentos e das ilusións.
Alegreime moitísimo de que, con este libro
brillante, María gañase o Premio Merlín en 2017.Un galardón moi merecido. Xa
lle tocaba pola calidade da súa obra e o xurado pode estar satisfeito da súa
decisión.
As ilustracións de Lucía Cobo están en consonancia co texto. Son debuxos tenros,
expresivos, dotados dunha sensibilidade evidente. Debuxos que camiñan entre as
páxinas con soltura e, á vez, da man dun texto tan suxestivo. Un acerto.
ANTONIO GARCÍA
TEIJEIRO
