Non é un segredo para ninguén que entre as miñas voces poéticas favoritas se atopa Clara Janés.
Versos e aloumiños tenlle dedicado
varias entradas pola súa calidade literaria (mesmo máis alá da poesía) e pola humanidade da que fai bandeira.
Ademais, dende que tiven o pracer de coñecela persoalmente en Granada, foi unha
muller xenerosa comigo. Sempre garda un detalle orixinal para min. Sempre
recibo unha mostra de que non se esquece de alguén que a quere e valora.
 |
| Clara Janés |
Por todo isto, non vou volver falar dela
en profundidade. Pódense consultar textos aquí, neste blog-revista, se alguén
quere saber do que opino da súa obra ou ler poemas recollidos en diversas
sección.
Hai un tempo tiven a sorte de recibir dous
libros dela. Dun deles, xa falei no seu momento. Era La noche de la pantera.
O outro, editado pola editorial Tusquets,
acabo de lelo. Trátase de Estructuras disipativas.
Unha vez máis entrei nos seus versos e
fiquei fascinado: unha proposta orixinal (toda a súa obra ten un moito de
orixinalidade) que contén referencias á ciencia de vangarda; unha ciencia que
aporta as súas metáforas para que o lector poida mirar con ollos diferentes un
universo sacralizado. Ademais, paga a
pena salientar o feito de recorrer a versos doutros poetas para mesturar os
seus e homenaxealos ademais de complementar as composicións de seu.
E nestas estaba cando decidín atreverme a
traducir ao galego dous dos poemas de Estructuras disipativas. Sei que é
unha ousadía, pero sei, tamén, que Clara mo vai perdoar. Sentín a necesidade de
poñer na nosa lingua a beleza e mais esa aventura do inesperado que é a poesía
dunha muller que está en procura constante do novidoso. Desexaba sentila máis
preto aínda do que está en min. O resultado está aquí abaixo.
A ver que vos parece.
NA
AREA
VOLVÍN botar a rede ao aire
e
o aire entre as mallas
fuxía
e
na area os paxaros morrían
e
o sol queimaba o horizonte
chamando
as cinzas.
A
palabra sen casca
era
va:
á
intemperie ficaban a ficción
e
o seu intento.
Derreados
a esperanza e a fe
recollían
o derradeiro salouco do amor.
E
na area os paxaros morrían
e
na area esmoreaba o sono.
Entre
as nubes brancas
unha
vela sen rumbo
perdíase.
ANUNCIO
DE FINAL
COMO
a aguia, caeu sobre a súa presa
e,
por aquela perda,
 |
| Sillón "u" da RAE que ocupa Clara Janés |
co
seu centro,
cravou
o alfinete da ausencia
e
estableceu no corpo
unha
insalvable
distancia
coa vida.
O
aire e mais a mansedume
esvaeceron,
e
a inmobilidade foi
anuncio
de final,
aínda
que o sosego das plantas durmidas
enchía
a penumbra
previa
ao amencer.
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO