MARTA
DACOSTA (Vigo, 1966)
APRENDEU
a coser
como
todas as nenas da súa idade
ordenada
e silenciosamente sentada
co
seu pano branco
de
panamá
 |
| Marta Dacosta |
ou
cravando con saña a agulla
na
tensada tea do bastidor
pensaba
que era absurdo
difernciar
“vainicas”, festóns e cadenetas
tentar
debuxar con punto de cruz
figuras
que nada lle interesaban
apredeu
a ganduxar
facer
as dobras e coselas
con
puntadas invisíbeis
días
e anos de costura
fíos
de cores que sempre sobraban
e
amoreaba sen se atrever a tiralos
esa
ansia de aproveitar todo, todo
horas
e horas de fastío e desespero
tentando
dominar o desexo
de
lanzar o pano de costura lonxe, moi lonxe
tan
lonxe que todas esquecesen
que
había deberes para a casa
que
debían someterse á mirada escrutadora
que
atoparía a tea pregada
os
puntos asimétricos
denunciando
a falta de atención
e
entrega
nunca
imaxinou que un día
toda
esa aprendizaxe serviría
para
reparar unha memoria esfiañada
que
ía desfacendo aos poucos
DESTEZO
e
agardo
aquí
no
centro deste músculo que bate
ritmicamente
as horas
aquí
nas
entrañas que devoran
ácidas
o espazo
destezo
e
agardo
porque
non sei
se
chegou o tempo do regreso
para
min
que
non fun convidada
a
partir
TIRA
a roupa
mostra
o corpo
as
cicatrices delatoras
ergue
o brazo, deixa
que
a axila mostre
que
te roeu o veleno
até
desfigurarte
non
ocultes o ventre
a
liña que o cruza e que nos conta
que
o parto foi difícil
mostra
o corpo
tira
a roupa
e
deixa que as cicatrices
nos
conten esa historia
 |
| Marta con María Reimóndez e Ledicia Costas |
a
túa historia
que
deixen claro
que
venciches
PENSABAS
que
Ofelia era unha imaxe
estática
e distante
e
como unha labazada
a
humidade do río empapa as túas roupas
rodéate
de flores que ocultan
a
verdade
alteran
a visión das testemuñas
que
non
te salvarán, que
só
contemplan
un
cadro fermoso
sen
preguntarse
por
que estás morta
(Do
libro Na casa da avoa, editado por Ed.
Galaxia, 2017)
