FRAN ALONSO
(Vigo, 1963)
A chuvia ergueu
un vento de combate e
parte
das mesas descansan
recollidas,
tapizando a terraza
coa decadente desorde
do inverno (ausente).
Non obstante,
as poucas mesas disponibles
 |
| Fran Alonso |
unha, na que sento.
Contra as miñas
preferencias,
estou situado na parte
inferior,
practicamente enriba da
rúa e non
me prace este lugar,
tan próximo
aos peóns e os coches,
aínda que circulen
con frecuencia
aceptable.
As nubes teñen dentes
grandes
e negros, pouco
cepillados, e
ensínanos a xeito de
ameaza.
Rosmo porque hoxe
non podo observar os
clientes da terraza,
que están ás miñas
costas.
En cambio desde aquí
ispo
elefantes, que agardan
impacientes
na parada do autobús e
que,
á súa vez, cravan en
min as súas pupilas,
sinalándome coas
trompas
enormes.
Hoxe podo ver o número
dos autobuses
(pasa o 9 A, Urzáiz- Pi
i Margall),
pero apenas vexo o mar
e , definitivamente,
perdín a miña posición
de atalaia.
Síntome cego porque
vexo
o que non quero.
Privado de asexar a
xente
que senta na terraza,
elaboro
o pensamento de
entretempo;
por exemplo, matino que
as persoas
que pasan deben ser
reticentes
a castigar no fondo do
armario
a roupa estival
e os que viaxan no
autobús
(agora pasa o 15 A,
Universidade)
observan a vida con
estúpida
expresión de
circunstancias
a través dos cristais.
E mentres escribo
este poema nun caderno
-tan próximo aos
viandantes-
a xente crava en min
a súa mirada cando
pasa:
a escrita non deixa de
ser
un exercicio exótico
nunha sociedade que
muda
de pel e está en carne
viva.
Por iso o poema
que escribo
me delata
tan perigosamente.
Cinco
adolescentes sentadas
sobre os móbiles
coma se movesen os fíos
das súas vidas.
Se cadra, a vida é para
elas
unha tecla que se pulsa
cun tempo
de permanencia, que
rescinde –aínda que
lles pareza
indefinido-,
mentres os gatos desta
rúa
lles lamben as mans,
infatigables.
Con cada dedo pulsan en
voz alta
esa alegría
inconsciente,
tan contaxiosa,
daqueles que están a espertar
a unha vida
que os atorda.
A adolescencia debe
ser,
en realidade,
unha mensaxe equivocada
e
sen destinatario
do futuro que está por
vir.
E nunca o porvir foi
tan incerto
como cando pulsas ás
cegas
unha tecla tras outra,
sen que
a idade che permita
atender demasiado ás
teclas
que pulsas.
Apenas falan. Só
comentan
as contestacións
do WhatsApp ou un fío
parvo
das redes sociais que
as fai rir.
Será por iso polo que,
no fondo,
me dan envexa.
Como molaría agora
renovar
a vida pulsando
algunhas
deses teclas sen
destino!
(…)
Un vello pecha os ollos
apoiado
contra o respaldo da
cadeira,
alleo ao que acontece,
pero
cun aquel de espreita
indisimulada.
Unha muller de mediana
idade,
á súa beira, le a
prensa
e trátao de vostede.
Apenas intercambian
dúas ou tres
palabras e cando o fan
ela aproveita para
preguntarlle
calquera cousa, coma se
apenas
 |
| Fran Alonso con Iolanda Zúñiga na presentación en Vigo |
se interesase por el.
Transcorridos uns
minutos
o home propón
írense e ela
incorpórase, disposta
ao que el decida.
No rostro dela adiviño
o perfil
dunha coidadora de
ocasos,
esa muller solícita
cumprindo
a súa xornada laboral.
Ao erguérense el
amárraselle
ao brazo coa
desesperación dun náufrago
no medio do inferno
e avanza ás tentas
mentres
se lle abanea o corpo
ao vaivén
dos tempos idos.
No intre de pagar,
el é quen saca os
cartos
do peto, o que me
ratifica
no meu prognóstico social.
(…)
(Do libro Terraza, editado por Edicións
Xerais. 2017)