Un artigo, publicado no
seu momento n´A Nosa Terra, ben especial para min, porque aborda un tema que
me apaixona: a relación tan íntima entre música e poesía .
Dúas artes sen as que non podería vivir.
Dúas frechas directas ao corazón que me
emocionan sen límites.
Neste “papel recobrado” fálase do que significa escribir para min, da
incidencia da música na poesía. E aparece Chopin.
E dirixe e toca Daniel Barenboim. E
salientamos frases acertadas de Antonio
Colinas e de Joan Margarit.
E aparecen uns versos da miña querida e
admirada Eva Veiga.
Un texto que desprende tenrura e paixón
pola música, pola poesía.
Que vos guste.
PURA
MÚSICA. PURA EMOCIÓN POÉTICA
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO
Non
estou escoitando a Mozart. Escoito a
Chopin. Fermosísimo o disco Barenboim plays Chopin.The warsaw recital do extraordinario pianista e
director arxentino-israelí.Para el, Mozart é o compositor máis completo.
 |
| Daniel Barenboim |
Di no seu libro El sonido es vida. El poder de
la música ( Belacqua/ documentos), que “ en Mozart a ledicia non está exenta de escuridade, nin a escuridade de
ledicia”. E afirma que a música é unha escola de vida., no sentido literal.
Lúcidas reflexións dun humanista que cre firmemente que a vida ten que aprender
da música e non só ao revés.
Todo isto reconfórtame e alégrame. Levo
ben de anos dicindo que, para min, a poesía é un xeito de vida. Que a poesía é
máis que un xénero. Que a poesía non se ensina, fíltrase.
E, miren por onde, Antonio Colinas di nunha entrevista de
hai uns anos que a poesía é, sobre todo,
unha maneira de ser e de estar no mundo. Para min, aproveito para incidir
de novo, o proceso de escribir (ou de crear) e de vivir van relacionados
intimamente. Vida e literatura ou vida e música aliméntanse mutuamente ata
fundirse. Música e poesía, por exemplo, conseguen crear un espazo de emocións
intensas. E coido que ambas reciben un trato pouco intelixente nas escolas en
xeral. Unha das razóns quizais sexa que os docentes non len poesía nin escoitan
música. Porque, en definitiva, as dúas formas artísticas se mostran nas aulas
desprovistas da emoción que contaxia quen cre profundamente na necesidade do
seu achegamento ao alumnado. Non se pode caer na ensinanza da métrica fría ou
do xélido solfexo e crer que se está traballando ben a poesía e a música. Non.
Hai que baixar ata á súa esencia
emocional.Chegar ata o epicentro onde nacen variadas sensacións pracenteiras.
 |
| Antonio Colinas |
 |
| Joan Margarit |
Ás
veces,nas escolas, pregúntanme que significa para min escribir, por que o fago,
en que me inspiro para crear un conto, unha novela ou uns poemas. Sempre
contesto o mesmo. Escribir significa atoparme a min mesmo, saber quen son,
facer da palabra un instrumento imprescindible para evocar, para sentir que
respiras, para denunciar, para coñecer mellor os demais e as súas realidades.Escribir
é transcender as limitacións persoais que sentes vivas. É percibir a
individualidade dentro dunha sociedade para integrala nela e sacudila.
Engado, ademais, que dúas son as fontes que me inspiran: as lecturas que fago e a vida que vivo. Esa que me obriga a andar cos ollos ben abertos, cos oídos moi atentos e co corazón transparente disposto a enchouparse dos múltiples comportamentos humanos. Detéñome aquí. Non sigo por este camiño. Resulta bastante coñecido.
 |
| Eva Veiga |
Por iso decido camiñar polo fermoso libro
de Eva Veiga, A frecha azul do teixo (Espiral Maior). Ábroo e róubolle a esta
muller sensible, que tanto admiro, un poema para que se funda cunha polonesa engaiolante de Chopin tocada polo meu
querido Barenboim: sóñate corazón / ergue as pesadas pálpebras /
afaite á claridade / do nada a esa verba / de insólito silencio / a luz máis
invisible / atravesa intacta / o cego sol das horas.
 |
| Frederic Chopin |
Pura música. Pura emoción poética.