Fun achegándome a don Fernando e non viña só. A verdade é que nunca visito só a Pessoa. Gústame levar alguén que pague a pena comigo.
O mestre estaba a ler un libro. Cando
notou que me aproximaba a el pechouno e púxoo do revés á súa beira. Non quería
compartir o libro comigo. Acepteino. Faltaría máis.
Non tardou en dicirme en voz alta estes
versos:
JÁ
sobre a fronte vã se me acinzenta
O
cabelo do jovem que perdi.
Meus olhos brilham menos.
Já
não tem jus a beijos a minha boca.
Se
me ainda amas, por amor não ames:
Traíras-me comigo.
O meu acompañante e mais eu ficamos
fascinados. Era un poema do seu
marabilloso libro Odas de Ricardo Reis. Non dixemos ren. Só atendíamos o recitado
de Pessoa sen pestanexar. Estabamos enfeitizados perante o dicir do noso poeta
luso.
Había un mundo que non o visitaba.
E, arestora, aí estaba diante del
acompañado dun poeta que me encanta.
Uns días antes
preguntáralle se quería visitar o mestre e Raúl
Gómez Pato non o dubidou nin un
segundo. Comenteille que lle leriamos algún dos seus poemas e gustou da idea.
Entusiasmouse.
 |
| Raúl Gómez Pato |
Xa estabamos onda el. Don Fernando ergueu
a cabeza a xeito de saúdo. Raúl, algo tímido, bisbou unhas palabras
inintelixibles. Olleino e semellaba feliz. Pessoa, tamén.
Antes de que ninguén dixese nada abrín o
poemario Máscaras de espellos , editado por Espiral Maior e que
acadou o “I Premio de Poesía Xosé María Díaz Castro”, e lin con voz clara este
poema:
voadores
os paxaros non acertaban en que acubillo
pousar o seu sobresalto
quizá
nos arames máis tensos do horizonte secante
fatigada
zumega
nos postes telefónicos un aquel de efémero
sosego
O mestre ficou compracido. Olloume en
fite. Estaba interesado. Debuxou un leve sorriso e, antes de que dixese nada,
comecei con outro poema:
xuridicamente
é viábel teño tres aloumiños
dispersos
polo
ventre tatuaxes inxeccións puntuais de tenrura
a
denuncia seguiu o seu curso levo meses reo
sentenciado
Raúl estaba algo desconcertado. Mais por
dentro foi quen de comprendere que Pessoa estaba a gusto. Eu confirmeille esa
sensación.
Daquela, puixen nas mans de Raúl o
poemario e animeino a que fose el quen lle lese outro poema. Animouse e fíxoo.
Así soaba a súa voz, mentres don Fernando
pousaba a ollada nun punto indefinido da paisaxe:
antoloxía
de forma redondeada a miña boca co seu
movemento
que
define perfectamente quen eu son a miña
vaidade
escolle
as palabras que máis che acaian bícame
deseguida dáme a absolución
Cando rematou o poema, Pessoa chamouno
onda el e deulle unha aperta emocionada. Raúl estaba desconcertado, pero
víaselle feliz. Non era para menos. Estabamos diante dun poemario ben directo cara aos sentimentos máis íntimos do ser
humano. Un poemario crítico cos comportamentos inxustos, ateigado de razóns
para loitar nunha sociedade que invade a dignidade das persoas dun xeito brutal
e cínico. Un poemario que é unha lectura da deformación que o materialismo
provoca en cada un de nós. Un poemario que denuncia a incomunicación, a dor
íntima que padecemos, o noso papel neste mundo… E todo cunha linguaxe precisa
que emociona.
Tivemos unha conversa os tres. Eu calei a
boca máis do que acostumaba e Raúl Gómez Pato agasalloulle o poemario.
No medio desta conversa, como
dismuladando, deixándoos falar, lin para min estes versos:
os corvos peteiran
no lixo en procura da nova
política os corvos
quizás un pouco de
ideoloxía fermentada entre a
hipertermia
dos despoxos unha
postura inclinada unha
reverencia á insubstancia
Cando nos decatamos, pasara o tempo dunha
maneira vertixinosa. Eu disimulei por ter feito esta lectura roubada e tusín. Podiamos
seguir aí sentados horas e horas sen sentir a máis mínima preocupación. Pero eu
sei que non debemos ser molestos e decidín cortar a conversa. Non sei se Pessoa
mo agradeceu, mais os poemas de Máscaras de espellos sei que lle chegaron ben adentro. É preferible
manter a distancia do respecto, que pasarse da raia.
Despedímonos con afecto e notei que don
Fernando daba a Raúl un abrazo moi especial. Si, si, moi sentido.
Prometinlle non tardar tanto en voltar
canda el. Agradeceumo cun sorriso que delataba que non estaba moi seguro da
miña promesa.
Raúl Gómez Pato e mais eu fomos
afastándonos felices.
E ambos os dous, a dúas voces, recitamos
un outro poema deste magnífico Máscaras dos espellos , mentres
deixabamos ás nosas costas o mestre que, seguramente, volvería abrir aquel
libro que pechara cando sentiu que nos achegabamos a el.
despois
moito despois dos malabaristas dos
contorsionistas dos saltimbanquis
a
continuación dos trapecistas dos tragalumes dos
pallasos tras os aplausos
os
vivas as ovacións aforcarase o
poeta xerminarán
se callar os s seus versos
E non me digades
por qué pero un intenso calafrío percorreu o meu corpo, ou quizais a miña alma.
Non lle dixen nada a Raúl que, case seguro, ía pensando no vivido.
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO