 |
| An Alfaya |
Posiblemente goce sufrindo ou sufra
gozando, pero é que esta muller escribe unha literatura da que estou namorado.
Porque a literatura de An Alfaya se
asenta nun mundo persoal que comparto literariamente.
Nese mundo os personaxes posúen unha vida
interior moi forte, moi fonda. Ás veces penso que son eses personaxes os que
marcan o rumbo da nosa escritora. Malia que un sabe que ela leva a iniciativa,
non poñería a man no lume polo dominio real sobre eles.
Isto ocorre na excelente novela Muros
de aire (Edicións Xerais. Narrativa) que me perturbou e, ao tempo, me
fascinou. An Alfaya constrúe unha
historia conformada por distintas liñas de narración que van confluír cara ao
final. E a novelista desenvolve as situacións cun ritmo lento, ben pensado e
facendo circular os seus personaxes polos camiños que ela lles marca. Ou é que
son eles quen marcan a traxectoria? Talvez,
mais o que consegue An é que o lector –neste caso, eu- forme parte dese
universo proposto e se vexa inmerso nos
avatares das persoas que dan vida á historia.
Mediante cartafoles de suicidas (un traballo administrativo e de campo
de socioloxía), coñecemos os encontros e, sobre todo, os desencontros de Cora e
de Fidel, que manteñen unha relación profesional e persoal con espazos grises.
E coñecemos, ademais, variados comportamentos daquelas persoas que Cora
entrevista, cuxos testemuños e reaccións diante dela, dan un dramatismo real á novela. Magnífica
estrutura, na que ten un protagonismo importante a desconcertante Remedios, a
avoa da protagonista, acubillo desta, pero que se nos mostrará como unha muller
de personalidade castradora e cruel. Como os personaxes marcan certas pautas, xa queda dito, non está de máis que reparemos, ademais, en Mauro Luaces, Elisa Luaces, a nai deste, ou en Amalia. Están moi ben perfilados e un chega a comprendelos completamente.
Quizais sexa o destino quen mova os fíos
destes personaxes que se ven maltratados polas vicisitudes da vida. Unhas
personaxes que semellan non teren control dos seus actos e que sofren un
desequilibrio vital que os confunde dun xeito permanente.
An Alfaya volve presentarnos unha novela de
personaxes tecida coa mestría de sempre, que nos engole, que nos
inquieta e desacouga, pero que nos
permite gozar da boa literatura. Unha novela de dor, reflexión e emocións varias.
Abusando da súa xenerosidade, Versos e aloumiños pediu á autora un texto libre, que lle apetecese escribir tendo Muros de aire como referencia.
E An escribiu este poético e fermoso texto:
 |
| An Alfaya |
Non sempre a fuxida é
unha opción,
ás veces os pés camiñan
por un vieiro de escuridade que nos conduce ao abismo.
Mais, procuramos a luz.
A luz nese punto
difuso, fugaz cara o infinito.
A luz pescudando a súa beleza
que nos cega.
Imantados á intensa dor
que nos provoca a súa inaccesibilidade.
Estendemos os brazos,
as mans, os dedos, as uñas, desmembramos as articulacións tentando apreixar
unha físgoa, un lampo, un fío de luz, porén, cando recollemos os brazos, os
dedos, as uñas, coas articulacións desmembradas, só atopamos muros de aire...
Muros de aire irrespirable,
aire envelenado,
aire de xofre,
aire que viaxa
polas vías
respiratorias da xente escura que busca a luz no buraco do muro.
Sospeito que en todo
muro hai unha greta, un oco, unha vía de escape
aberta á esperanza, que
mata a rabia, a dor, a tristeza, a eterna incógnita
do desalento.
Mais, no buraco dun
muro de aire, só hai aire, aire, aire...
Baleiro.
Pulsión de morte.
Desexo de finar, de acabar, de descansar de autoconcluir.
Debaixo destas liñas, dúas fotografías da presentación de Muros de aire, na cafetaría Badía de Vigo.
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO
 |
| De esquerda a dereita: Manuel Bragado, An Alfaya e Ramón Nicolás. (Foto H. Pérez). |
 |
| An dedica un exemplar de "Muros de aire" ao remate do acto. |
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO