Levaba un tempo calado. Mais non
perde o tempo,non.Le (Rosalía, sempre preto del), ve cine, pasea,conversa con aqueles que están abertos a
escoitar e mesmo, sen que eu o vexa,se
dá algún que outro baño no mar.De alí veu, por certo, un día caloroso sen saber
como.
Quedou moi contento polos resultados das
eleccións do 24-M, aínda que lle segue a subir a quentura con todo o que está a
suceder con Grecia.Está que bota fume.Non le os xornais tradicionais e anda
decote a ver que din os dixitais, especialmente Público e Infolibre.
Está moi difícil de aturar e eu intento
falar con el e permitirlle que fale.
Nunha destas tardes decidiuse a contarme
algunas andrómenas que vos conto deseguido.
Tras cerrar un poemario de Rosalía de Castro, o can Can comezou a dicirme que…
… lle encantaron dúas películas que
compartiu con nós e vimos días atrás na nosa casa.
A primeira delas, ese romance impensable e cheo de perigo, dirixido por
Zhang Yimou que se chama “Amor baixo o espiño branco”. Un drama de amor
xuvenil, coa Revolución cultural de fondo, retratado con intensidade e
delicadeza polo gran director chinés. Unha película cargada de paixón, de
poesía e de vida, unha auténtica xoia cinematográfica. Cine intimista que o
espectador interioriza axiña, cun retrato dos personaxes femininos cheos de
agudeza e de coraxe. Como din algúns, a volta do Zhang Yimou máis poético.
A segunda, trátase de “Ida”, unha película curta (apenas dura 78
minutos) dirixida polo director polaco Pawel Pawlikowski e que obtivo numerosos
premios. Anna é unha moza de 18 anos que se prepara para converterse en monxa.
Vive nun convento dende que quedou orfa e un día descobre que ten unha tía,
Wanda, coa que se embarca nunha viaxe de descubertas sobre elas mesmas e do seu
pasado común. Un filme hipnotizante en branco e negro que emociona polo seu
contido e o seu desenvolvemento.
… quere ler a nova novela de Rosa Huertas,
“Sombras de la Plaza Mayor” (Edelvives. Col.
Alandar) porque sabe o moito que gocei con esa historia de amor e misterio,
tan ben contada pola súa autora.
E agradéceme que lle deixara “Corazón
de metal”, un libro editado por SM na
colección “El Barco de Vapor”(serie laranxa),
sobre un androide que crea o enxeñeiro Albert para que guíe e acompañe o seu
fillo, Isaac, e poida axudar a corrixir certas actitudes caprichosas deste.
Dime que lle caeron as bágoas máis dunha vez pola tenrura coa que está contada
a historia e a carga de crítica, que uns personaxes moi ben construídos, deixan
ao longo das súas páxinas.
… o pasou moi ben na presentación do libro “A
neve interminable” ( Edicións Xerais.
Col. Fóra de Xogo) do grande escritor
Agustín Fernández Paz na Casa do Libro en Vigo. E coméntame que o diálogo de Ledicia Costas co autor
estivo moi entretido. Coméntame, ademais, que chegou a sentir algo de medo
polos personaxes dos que alí se falaron. Entre eles, Drácula, Frankenstein e os
contos de Lovecraft. Eu coméntolle que lle deixarei ler “Cartas de inverno” de
Agustín, pois é un escritor que se move de marabilla no terreo do misterio e o
suspense. Vamos, que é un especialista neste xénero novelístico.
… está desexando ler comigo o novo
libro de Xoán Babarro, editado por Galaxia
na súa colección Árbore, “As máscaras
do profesor Robindra”, do que din que é un libro dentro de moitos libros, ou
son moitos libros dentro dun libro.
Gustoulle iso de que,coma en As
mil e unha noites, lemos unha historia que leva dentro a semente doutra.
Nuns días compartiremos tan suxestiva lectura.
… non pode sentirse máis feliz ao ver
na biblioteca da nosa casa a fermosísima edición que a editorial Destino fixo dalgúns contos marabillosos
da súa (e miña) querida Ana María Matute. Coas ilustracións impresionantes de Albert Asensio,
o deseño elegante e a claridade do texto nas súas páxinas, estas historias
imprescindibles como “El aprendiz”, “Paulina”, “El polizón del Ulises”,
Carnavalito”, “El saltamontes verde” e algunha máis, atinguen unha nova
dimensión para os amantes dos libros. Como obxecto e como valor literario son
unhas auténticas xoias.
 |
| Albert Asensio e Ana María Matute |
…ficou marabillado coas fotografías de
Anxo Cabada, que me enviou para
encabezar a nova sección de Versos e aloumiños, Papeis recobrados. Canta poesía hai nelas!! no se cansa de repetir,
e contémplaas unha e outra vez fascinado.
A min non me estraña esta reacción do can, pois as fotos en branco e
negro desta serie son abraiantes. Dignas do extraordinario fotógrafo que é
Anxo, persoa, por outra banda, dunha xenerosidade incrible.
 |
| Foto de Anxo Cabada |
… lle sorprendeu que o poeta Benjamín
Prado, con quen eu comparto a paixón por
Bob Dylan, dixese no libro “Un balón
envenenado. Poesía e fútbol”, que se fixera do Athletic de Bilbao sendo rapaz
por Iríbar, o seu heroe da época. Exactamente o que me ocorreu a min. Se había
que decidirse por un equipo de Primeira (cando era neno, o Celta transitaba pola Segunda división.
Sempre celtista por riba de todo) eu apoiaba ao conxunto bilbaíno. E todo pola
figura do gardameta de Zarautz a quen ,como porteiro que eu era, admiraba
profundamente. Que casualidades! Pois o can Can está sorprendido de tanta
casualidade.
 |
| Iríbar |
… entende que vaia lendo aos poucos o
magnífico libro de Ledicia Costas, “Un animal chamado néboa” (Edicións Xerais),
que contén varios relatos situados na Segunda Guerra Mundial, e que están
contados cunha enorme crueza. En efecto, Ledicia Costas é unha excelente
escritora cun futuro máis que prometedor. Neste libro, escrito cunha calidade
evidente, amosa a sen razón do ser humano nos conflitos bélicos, concretamente
nesa guerra que sepultou a tantos homes e mulleres. Ledicia narra polo miúdo,
con detalle, casos e situacións que poñen a pel de galiña. Producen arreguizos,
pero están contados cunha vontade literaria ben clara. De aí que goce e me
estremeza ao mesmo tempo.
… lle produciu alegría que me
agasallasen a edición de Galaxia /
Gutenberg de “Hojas de hierba” do admirado Walt Whitman. Un traballo bilingüe a cargo de Eduardo Moga, que fai a tradución e a introdución.
Sabe que é para min un dos monumentos indiscutibles da poesía
universal. E debo recoñecer que,
malia ter outras edicións, esta me facía especial ilusión. Un acerto máis desa
muller marabillosa que vive comigo. Grazas, Susi.
O can Can pídeme que lle recite un poema. Fágolle caso e comezo a ler:
En una multitud de hombres y mujeres,
advierto a alguien que me elige por señas secretas y divinas,
y que no reconoce a nadie –padres, esposa, marido, hermano,
hijo- más cercano
que yo:
algunos están desconcertados, pero él no: éste me conoce.
Ah, amante y perfecto igual,
quería que me descubrieras así, por vías indirectas;
y, cuando te encuentre, quiero descubrirte también así.
O
can Can está pensando, talvez recitando interiormente as palabras que digo en
voz alta. Óllame con agarimo e coa pata dáme no brazo para que lea outro.
Míroo eu tamén con agarimo e leo:
Oh, tú, al que a menudo me acerco en silencio, allí donde
estés,
para estar contigo,
cuando paso a tu lado, o me siento junto a ti, o me quedo en
tu
misma habitación,
qué poco te imaginas el
fuego, eléctrico y sutil, que has desatado
en mi interior.
E
así segue e segue contándome unha chea de cousas. Ben se nota que leva tempo
sen falar. Teño que dicirlle que xa está, que teño compromisos ineludibles e se
me bota o tempo enriba.
Creo
que o entende.
Óllame
cuns olliños tan tenros que me empurra a pasarlle a man polo lombo. gústalle. A
min, tamén.
Sabe
que Antón, o meu fillo, está en Toledo con alumnos da Universidade de
Tennessee.
Daquela
dime que quere dedicarlle unha canción de Bing Crosby.
Mira
que é listo o condenado!
Así
que busco este tema que o can Can lle dedica a Antón con moito agarimo. Chámase "Young at heart" e Crosby cántao en vivo.