UN fondo de lúa aloumiña a mágoa
dos campos baleiros na anoitecida.
Rumor, e canto adormecido do río
choutando entre os penedos e campos de millo.
Eu ando, camiño caladamente
polos vieiros todos desta terra miña
que tanto amo.
Apartada e omitida doutros prantos
vou tras a rula e o xílgaro,
vou tras a música das rompentes
que acalan os meus gritos.
Tras a brétema das silandeiras praias...
Soa, sen máis compañeira ca soidade.
PRESENCIA outa, Rosalía.
Preto do río, no monte...
na alma miña.
Na alma miña
a túa voz doente,
e ti...
Lonxe na morte, Rosalía.