 |
| Os meus fillos, Antón e Noa. |
Adoro os
meus fillos. A súa existencia permíteme ver claro nos espazos sombrizos que
debo ocupar acotío.
Son bálsamo diante das necidades que nos
agasalla a vida.
Son a causa de moitas decisións tomadas
que, de non ser por eles, irían por camiños diferentes. E seguro que máis
pobres.
Axudan a ver a vida con distancia; o
horizonte, como punto de encontro; as apertas, como necesidades fondas; as
palabras, como medio para abrir canles; os seus proxectos, como gromos de
flores coidadas no xardín dos afectos.
Moitos pensaredes que a este home lle deu
unha arroutada de nostalxia familiar, non?
Pois nada máis lonxe da realidade. Non é
nostalxia: é agarimo e recoñecemento a unha traxectoria impecable. Chea de
soños.
No ano 1989 publicouse, con ilustracións de
Penlope Ares, o libro Noa (Galaxia.
Col. A chalupa), un conto sinxelo, ecolóxico, cun punto crítico, no que
a miña filla, que daquela tiña cinco anos, foi a fonte de inspiración para
crear a protagonista. Ambas compartían, ademais, o nome.
O libro era unha coedición e saíu en todas
as linguas do Estado.
Pasaron vinte e cinco anos e o libro,
loxicamente, quedou descatalogado. En min bulía a idea de recuperalo. De facelo
medrar. De axustalo á figura daquela nena marabillosa, a miña filla, que se
fixo muller. Homenaxeala, dalgún xeito, e dicirlle, outra vez, o importante que
é para min. Sábeo ben, pero non está de máis demostrarllo.
 |
| Noa pequeniña. |
Un día púxenme a iso. Transformei o
relato. Incluín algúns poemas, cambiei o desenvolvemento da historia, engadín
certos feitos ditos e vividos pola miña filla e o resultado foi un conto que me
deixou moi feliz. Nel estaba o espírito de Noa.
Daquela, quería que alguén o publicase.
Era un conto curto pero dun valor afectivo para min ben grande. Ofrecinllo a Edicións
Embora. E Miguel Toval non
dubidou en aceptalo. Sentinme de marabilla. Era un relato longo para un álbum e
curto para un libro de peto.
Acabo de recibilo. As ilustracións de
portada e interiores son de Nuria Díaz.
Gústanme. Saíu en rústica, cun deseño elegante. O libro é delgado, mais posúe
un carácter simbólico enorme.
Noa,
xa muller, é a destinataria destas páxinas. E Libby, a andoriña que vive nos EE UU, voa da súa man polo parque xa
verde.
 |
| Noa e Libby. Decembro 2014. |
Que feliz me sinto, ao ver que a
literatura pode vestirse coa roupa dos afectos sen deixar de ser literatura. Ou
iso, alomenos, foi por riba de todo o meu propósito. Non sei se o conseguín.
E chegado a este punto, quero referirme a un
mestre fundamental, á hora de escribir esta clase de contos: Fernando Alonso. Nel, nos seus relatos,
inspireime para crear A nena do parque. No seu estilo,
directo, espido, de linguaxe coidada, crítico… bebín para utilizar as miñas
ferramentas literarias. Con elas artellei esta historia e moitas outras.
 |
| Con Fernando Alonso en Fuenlabrada. Maio 2014. |
Quero deixar aquí, ben clara, a influencia
do autor d´O homiño vestido de gris e outros contos, cando escribo
narrativa curta. Unha influencia que non nego e da que me sinto ben fachendoso.
Así que, xa na rúa A nena do parque, cumpro un obxectivo que me marquei hai xa tempo:
que Noa tivese esta narración máis
preto dela, se cadra, e que estou moi contento de que servise de modelo para
protagonizar unha historia poética e crítica como é ela.
Bicos, Noíña.
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO