APARECEU NUNHA ROCHA DA PRAIA

        Vino sobre una rocha.

      
       Non semellaba nin confuso nin desconcertado. Movía a cabeza abranguendo coa súa ollada a praia enteira

      Non estaba sentado nin deitado. Ergueito, non deixaba de mirar todo o que había ao seu redor. Daba a impresión de controlar cada movemento das persoas que tomaban o sol, dos rapaces que corricaban pola area e das conversas que se espallaban polo aire.

      Ao lonxe, as ondas parecían decatarse da súa presenza. Unha lene melodía invadía o aire e confundíase co vento que acariñaba o seu lombo. Non sei o que estaría a pensar, mais desprendía serenidade. Estaba vivo, moi vivo. Podo aseguralo.Non levaba colar. E tampouco daba a impresión de ter amo. Pero non parecía importarlle.

      Fun achegándome a el. Coloquei a miña toalla á súa beira.

      Olloume, depositando tenrura no meu corpo. Mais non se moveu. Sorrinlle. Deixou de mirarme.

      Seguía eu sen adiviñar a quen pertencía. Non semellaba estar abandonado. Porén, ninguén se preocupaba del. O can seguía na rocha gozando da paisaxe mariña.

      Colocada a toalla fun á beira. Coma sempre, paseniño, fun mergullándome na auga salgada que tanto me conforta.

      Dende o mar busqueino coa vista.

      E alí seguía.

      Fachendoso. Esculcando o horizonte.

      Falando, ao lonxe, coas ondas.

      Rindo, sen espaventos coas gaivotas.

      Mais ninguén parecía reparar nel.

      A xente chegaba. A xente marchaba. A xente falaba.

      Unha indiferenza absoluta semellaba envolver a súa presenza alí.

      Coma se fose invisible.

      Sería real? Cheguei a preguntarme.

      Eu estaba mar adentro.

      Nadei. Mergulleime.

      Deixeime acariñar polas ondas.

      Pero una forza interior empurrábame a buscalo coa vista.

      E alí seguía.

      Cando saín da auga volvín á toalla. Volvín á súa beira.

      Vino de novo de preto.

Andrés Neuman

      Veríano os demais? Estaría abandonado?

      Lembreime dun poema de Andrés Neuman.

        

              Un perro flaco,

     sin techo, a mis espaldas.

              Marchamos juntos.

      Non era o caso. Non estaba fraco, pero encantaríame marchar con el.

       
       Viñéronme á mente aqueles versos de Ángel Guinda dedicados ao seu can. 

Ángel Guinda

                    E viñeron onda min, porque eu, por desgraza, xa non teño can.

        

          

         Mi perro es la calma

         de las nubes inmóviles,

         la puerta que se abre

         cuando todo se cierra,

         la soledad del mar.

      
        
       En efecto, a calma das nubes. Portas que se abren en demasiados momentos negros da vida.

      En efecto. A soidade do mar.

      Iso sentín. Deixei pasar o tempo.

      Aquel ser resultábame cada volta máis entrañable.

      E pensei na miña andoriña que axiña entraría pola nosa fiestra.

      Dubidei. Mirei cara á rocha. Os seus ollos pedíanme algo.

      Volvín mirar e todas as direccións. Mirei cara arriba e cara abaixo. Á dereita e á esquerda.

      E tomei a decisión.

      Daquela, sen dubidalo máis, collín ese can de pana, cuxa mirada tanto me quería dicir, e marchei para á casa con el envolto na miña toalla.

      Hoxe vive feliz no meu balcón.

     Chámase o can Can.

      E séntese feliz entre os libros.

      Que ben!!!

                                                                                                      ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO