Unha desas persoas é,
sen ningunha dúbida, An Alfaya. An escribe de marabilla. Coida moito a
súa prosa e, normalmente, pon o dedo na chaga naqueles temas que se interesan
polo ser humano, como seres ilusionados, cos seus problemas cotiáns, coas súas
eivas vitais, cos seus encontros e desencontros, coas súas dúbidas na procura
dunha calma necesaria para vivir.
E An Alfaya eleva todos estes mundos persoais á categoría literaria.
Velaí o seu gran mérito como escritora.
Gústame desta muller a
capacidade que posúe para penetrar na psicoloxía dos seus personaxes.
Escaravella nos seus comportamentos e amósanos uns homes e mulleres, uns nenos
e nenas, con contradicións, coas súas arelas e decepcións, pero sempre dotados
dunha tenrura que os ennobrece.
 |
| An Alfaya |
E todo isto resulta ben
patente no seu fermoso libro O recendo das clementinas. Non canso
de proclamar que An é unha escritora de
personaxes, capaz, dende logo, de tecer tramas aparentemente sinxelas
(endexamais simples, eh?) envoltas nun sentimento que emociona e dotadas da
tensión da boa novelista.
Neste libro, entramos
na vida, nas sospeitas, nas dúbidas de Abril, unha nena que se traslada cos
seus pais a un barrio novo sen coñecer a verdadeira causa do traslado. Todo
isto, apoiado no silencio dos pais, provoca nela dúbidas que acabarán por
enchela de desconfianza neles.
O achado fortuíto dunha
fotografía vaina levar a un desacougo fondo que fará que o seu comportamento se
volva hostil cos pais.
Por outra banda,
personaxes entrañables como don Claudio, o rico propietario dunha frota de
vehículos de aluguer; da súa muller dona Clementina, que pasa ben tempo no seu
cuarto ou nunha cadeira de rodas e que escribiu contos infantís; de Bernal con
quen fai amizade e con quen xoga á Play e que a segue onde vai ela; do
empregado do seu pai no taller de reparacións de coches, Sebastián, a quen
chama Ferramenta e polo que a nena
sente un cariño especial, son algunhas das persoas que andan pola novela e
danlle á mesma un sentido de humanidade profunda.
E sen esquecer a boneca Paulina, cunha historia detrás, que
tentará arranxar Abril, pois é unha rapaza a quen lle encanta fedellar nos
obxectos, nos aparellos, nos electrodomésticos para montalos e desmontalos se
están estragados.
Todos os personaxes
teñen unha grande importancia na novela, na que hai tensións, misterios por
resolver, descubertas, fuxidas e incertezas.
Un libro tenro, que
crea pequenos espazos persoais, que deixa situacións ao noso criterio, que
permite falar e discutir. Unha clara viaxe ao interior das persoas que senten a
necesidade de saber quen e como son. Unha historia fermosa, exposta con
intelixencia por quen é unha das mellores narradoras do panorama galego actual.
ANTONIO GARCÍA
TEIJEIRO