 |
| Concha Blanco |
Estou a falar de Contos
prá escola (Ediciós do Castro,
1981). Reproduzo aquí, as primeiras liñas do texto escrito por Concha Blanco, a súa autora, que figura
nas primeiras páxinas diante dos contos, tal é o xénero desta obra. Concha escribe toda unha declaración de
intencións:
O
motivo que me levou a escribir “Contos prá escola” foi a necesidade que vexo,
como mestra, de desarrolla-las mentes dos nenos, de que sexan creativos,
diverxentes, e que traballen con tódalas aptitudes posibles; e sempre alegres,
cunha linguaxe sinxela (…)
Por aqueles tempos, eu tiña o mesmo problema: había
pouco texto poético escrito (Manuel
María, Helena Villar e Xesús Rábade…) e eu precisaba deles. Así que, como
fixo Concha, me puxen a escribir
poemas. E desta maneira chegamos ata hoxe. Eu, coma ela, descubrín o gusto pola
escritura literaria, principalmente poética.
Concha
Blanco descubriu o pracer de escribir daquela e cultivou a
literatura, algo que sentía coma unha paixón. Esa necesidade levouna a crear e
publicar un bo número de libros de todos os xéneros: narrativa, poesía,
materiais didácticos… en, practicamente, todas as editoriais galegas: Ediciós
do Castro, Casals, Everest, Xerais, Galaxia, do Cumio, Bruño, Sotelo Blanco,
Alfaguara Obradoiro, etc.
Como dixen antes,a min, coa poesía, pasoume algo
semellante. Por iso, síntome moi identificado con esta muller, nacida en Lires,
Cee, que é unha das primeiras que editou materiais didácticos para o ensino en
galego.
Concha
Blanco sempre estivo aí, ombro a ombro cos seus alumnos e
as súas necesidades. E tamén escribindo libros de texto, guías de lectura;
participando en proxectos de formación de docentes, programas de radio…
Mestra e escritora, dúas facetas indisolubles na
vida desta muller, hoxe xa xubilada, pero dinámica e moi, moi guapa.Sempre viva.
Lembro, ademais dese primeiro libro, que eu
traballara o seu conto, Boris, cos
rapaces de 6º de Primaria en dous cursos e resultou de marabilla. Boris, un
gatiño pequerrecho, converteuse nun personaxe querido e lembrado polos meus
alumnos.
É que, como ela afirma, parte de realidades
concretas para dar vida ás súas obras literarias. Concha non cre na inspiración. Os protagonistas dos seus primeiros
libros naceron da súa actividade cotiá cos seus alumnos. E as súas historias
non pasaron inadvertidas pois gañou algúns premios (algo ao que eu lle dou o
valor xusto) e gañou a miúdo o favor dos seus lectores (ese si que é un premio
de verdade). Claro, non me estraña.
Concha procurou sempre que eses lectores e lectoras se divirtan lendo; que
se identifiquen cos personaxes aos que dá vida e sexan o máis felices posible.
Ademais,
Concha é unha persoa honesta, auténtica. Alguén díxome un día, en voz
baixa, case no meu oído o seguinte: Concha
ten unha actitude positiva ante a vida, co difícil que lle foron os comezos.
Agora todo o viste de coherencia e integridade. Eu non teño a menor dúbida. O
que fai está envolto en afecto.
E ese alguén engadiu: Ten o corazón moi grande. É moi linda, sobre todo, por dentro.
Pois claro. Por iso en Versos e Aloumiños
estamos moi felices de que nos agasallase cun texto fermoso, un relato, que reproducimos
deseguido. A nós, gústanos a xente como Concha.
Esa é a razón de que a convidásemos. E ela aceptou encantada. Para nós, unha
honra. Merécenos un enorme respecto.
Grazas, mestra.
Grazas, amiga.
Decidín
facer para este blog un relato curto, por aquilo da crise, pois a economía e
precisión son características deste tipo de textos, amais da intensidade,
concentración, impacto …
Vai para vós!
Temor
e atracción
A
Berta espertouna un ruído estraño. Na madrugada calquera son amedrenta. Inmóbil
entre as sabas ollaba a porta do cuarto. Os minutos pasaban e Berta adormeceu
de novo, confiada, nos brazos de Morfeo, pero o soño misterioso que xa ben
coñecía, fixo acto de presenza no seu estado onírico. Un soño que lle deixaba
pegadas. O mozo de capa negra e mirada
profunda depositaba nela temor e atracción a partes iguais; non sabía se lle
agradaba ou molestaba aquela sensación. Viña serio e viril acercándoselle
paseniño, mentres ela, expectante e submisa esperábao sen ofrecer resistencia
ás súas caricias nos beizos, no colo, nos peitos. Caricias que duraban segundos,
controladas por el mesmo con mirada de aguia.
Berta foi espertando devagar. Non oíra as
badaladas da igrexa coma cada mañá. Só o grallar dun corvo a volveu á
realidade. Abriu os ollos e pesábanlle as pálpebras. Ergueuse e pesáballe o
corpo. Botouse a andar e non lle ían as pernas. Doíalle a cabeza. Doíalle a
gorxa. Si, sobre todo a gorxa doíalle moito. Instintivamente levou as mans ao
pescozo e algo apegañento impregnou os seus dedos. É sangue –pensou- Que me está
pasando? Venceu o agarrotamento das súas pernas e correu cara ao espello.
Colocouse
ante o cristal de azougue. Non podía
ser! Quitou o brazo dereito da manga do pixama e fregou. E mirouse de novo. E
fregou e fregou máis. Espiuse a correr e volveu fregar o espello. Colocouse
firme ante el e Berta seguía sen verse.
O
ruído estraño volveu soar naquela casa na que ela vivía soa desde había un
lustro.
Berta
vestiuse con calma. Levou os dedos ao pescozo e comprobou que del xa non
deitaba aquel líquido morno. Baixou as escaleiras sen medo. No espello do
recibidor aparecía escrita esta mensaxe: Os
vampiros non teñen alma, por iso non se reflicten nos espellos.
Concha Blanco Blanco
