 |
| Paco Martín |
A xenerosidade forma parte da súa persoa.
Si, Paco Martín, dando mostra do que é ser xeneroso, enviounos cinco artigos marabillosos.
Coma os anteriores foron publicados na súa columna "Auga lizgaira" no diario El Progreso, de Lugo.
Non foi nada difícil conseguir a súa colaboración. Dixo que si ao momento. E ben que llo agradecemos.
A súa prosa afiada, irónica, pon o acento nesas cousas que, para tanta xente, pasan inadvertidas.
Para Paco Martín, endexamais.
El fíxase naquelas situacións que lle chaman a atención. Esas que serven como tema a un autor intelixente.
Paco Martín é un escritor intelixente, de enorme categoría, e Versos e aloumiños celebra a súa escrita. Toda unha honra.
Así que vos animo a que leades "A forza da idade".
A felicidade para nós é que aínda temos catro artigos máis para saborear pouco a pouco en datas próximas.
Lede, lede, por favor. É unha delicia.
 |
| A Paco Martín en Lugo |
A FORZA DA IDADE
Un cativo duns catro ou cinco anos camiña ledo pola
beirarrúa agarrado da man esquerda pola súa nai e da man dereita pola súa avoa
–paterna, imaxino, polo que máis adiante veremos- de maneira que, entre os
tres, abarcan todo o espacio que na vía pública queda destinado para uso dos que
por alí circulan a pé e un servidor de vostedes, ó igual que outros peóns, vese
na obriga de marchar, pacientemente, atrás deles mentres agarda a ocasión máis axeitada
para poder realizar un hábil e veloz adiantamento que non supoña grave perigo
para a integridade propia nin molestia excesiva para os tres que van por diante.
Como é natural a proximidade
necesaria e mailo compasado dos andares permiten que, aínda sen pretendelo,
escoite eu canto eles van falando, que non son senón consellos cariñosos ó
pequeno, comentarios sobre as vantaxes que a calor seca ten sobre a húmida, tan
propia esta de lugares como Barcelona e cousas polo estilo. O neno aproveita, como
nel é natural, a súa posición entre nai e avoa para erguer de vez en cando os
pés do chan e randearse adiante e atrás durante uns segundos pendurado das mans
das mulleres.
O xogo que tanto divirte ó cativo
non parece ser moito do gusto da súa nai, que vai facendo máis curta de cada
vez a súa colaboración como carriola andante ata que, parándose ela de súpeto e
facendo así parar ós demais, incluíndome, naturalmente, a min, berra rifándolle
ó neno: ¡Kevin Jordi! –Supoño que
agora as persoas que me conceden a honra de ler cousas das que eu aquí veño escribindo
pensarán que estou a utilizar un nome ficticio coa fin de evitar posibles e, se
cadra, non moi agradables identificacións. Pois non. Así é como en verdade se
chama a criatura, porque esta era a cuarta ou quinta vez que, oíndo eu
perfectamente, a el se dirixían con estes nomes- ¡Deja ya de pintar la mona, que la abuela ya no tiene fuerza para esas
cosas...!
O momento resultaba bastante
propicio para eu realizar o adiantamento polo que viña agardando desde había un
bo pedazo, mais a ollada coa que a avoa –señora, por certo, aínda de moito bo
ver- recibiu aquelas palabras fíxome demorar o paso e quedar unha miga á
espreita. Abriu a boca a muller coa clara intención de advertirlle algo ó
cativo pero volveuna pechar ó se decatar da miña presencia e sen me perder cara
apertou con forza a man dereita do neno e foino erguendo, con evidente
facilidade, ata bambealo ela soa entre berros de ledicia do pícaro.
Sorriu despois cara a min porque ben
sabía da miña comprensión. Volvinlle o sorriso e aproveitei aquel momento para
adiantalos sen problema.
PACO MARTÍN