Teño diante de min un libro fermoso.
Un libro necesario, todos son poucos, con Rosalía de Castro coma protagonista.
O seu nome: Rosalía pequeniña. Unha idea músico-literaria de Uxía Senlle.
Gravado en Santiago de Compostela en abril de 2013, Uxía fai composicións sobre a poeta , tanto na letra coma na música.
Por exemplo, o poema que leva por nome o libro-disco, Rosalía pequeniña está escrito por Uxía cunha música de Magín Blanco.
Tamén aparecen no álbum, A Rosalía, No bico un cantar, de Curros Enríquez e música de Luis Emilio Batallán ou A grasia non era moita: poema de Rosalía e música de Uxía e Magín Blanco. A propia Uxía con Tannus, quen fai os arranxos, a produción do disco e a dirección musical, poñen música a Alborada, un poema rosaliano.
Hai unha chea de músicos e de cantantes que interveñen no disco para enriquecelo e covertelo na xoia que é.
As ilustracións, delicadas e fermosas, son de Marina Seoane.
Estamos perante un libro axeitado para conxugar creación literaria, poesía de autora, música e cancións que debería ser imprescindible para empregar nas aulas e nas casas.
Sempre mantiven que a poesía ten que entrar na escola (e no fogar ) en VOZ ALTA e, se pode ser, da man das cancións feitas con respecto os autores e os oíntes.
 |
| Uxía Senlle |
Uxía, muller incansable, presente sempre onde é requirida, está a facer un labor fundamental na música galega e un, que ama a poesía para os pequechos e defende a súa presenza nas aulas, séntese moi feliz deste libro cun CD que, sobre a nosa poeta nacional, editou Galaxia.
ROSALÍA PEQUENIÑA
Rosalía pequeniña
soñaba con ser pirata
 |
| Ilustración de Marina Seoane |
escribía na nosa fala.
A meniña silandeira
a da fala ben mainiña
pequeniña, pequeneira
unha meniña gaiteira.
Rosalía pequeniña
medio meiga, medio fada
ao pé da verde silveira
chamando pola alborada.
A rebelde e rebuldeira
non é musa nin postal
sube ás ponlas das figueiras
e alí déitase a soñar.
Rosalía, Rosalía...
Rosalía pequeniña
vestida de moitas cores
que non canta nin ás pombas
 |
| Poema de Rosalía sobre ilustración de Marina Seoane |
Rosalía, nena india
poeta dos nosos días
que pos no sentir do pobo
badaladas de alegría.
Rosalía pequeniña
medio meiga, medio fada
ao pé da verde silveira
chamando pola alborada.
A rebelde e rebuldeira
non é musa nin postal
sube ás ponlas das figueiras
e alí déitase a soñar.
Rosalía, Rosalía...
Rosalía, rosa, Rosalía
Rosalía, nosa rosa.
E remato cunhas liñas do texto que aparece antes dos poemas. Fermosas palabras de Begoña Caamaño que di: Da man e na voz de Uxía podemos coñecer agora esoutra Rosalía. Neste Rosalía pequeniña, Uxía déixanos un feixe de cancións para retratar esa muller que uns chamaron tola e outros santa: a verdadeira Rosalía. A Rosalía pequena, insubmisa, rebelde, pirata; a Rosalía que non é musa senón pobo... e por iso a canta o pobo. Como a cantamos nós, como a cantou no seu tempo Curros Enríquez, quen soubo ver nela esa nena soñadora que medrou até se converter nunha muller afouta e ousada. A Rosalía que todos e todas levamos dentro, e por iso debemos coñecela e cantala.
Sabias palabras que fago miñas e que reivindico con todas as miñas forzas.
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO