XAVIER RODRÍGUEZ BAIXERAS (Tarragona, 1945)
DE LUGARES, nada digo.
De amañecer, iso mesmo.
De nomes, os que me entregan
salaios de despedida.
De mortos, a incandescencia
que non se irá. Do coitelo,
o asfalto que me ameaza
no arboredo estremecido.
Do que chega, este mal vento.
REMOL no ceo trala noite ardente.
A fatiga dos pasos
que, senlleiros, regresan ao seu
tobo.
A marcha perdurábel,
predicíbel.
O que parte, promiscuo.
O que ameaza co seu nome,
antiface do abismo.
CANDO ninguén me chame
e as noites abran paso a un corpo
mudo,
esvaído, vertendo na certeza,
que as louras algas, o verdoso
esmalte
do mar adolescente e un delirio
de grutas zumegando o seu rumor
no salitre da carne
me decoren os torpes pensamentos
que finxiron beleza e que só foron
arrepío de alguén, anhelo do seu
corpo,
dos seus claros abismos, do seu
rastro,
das bágoas que enguliu fronte a un
espello
onde debín entrar
para non vela máis, para non verme.
(Do libro O pan
da tarde, editado por Ed. Galaxia, 2006)