CADERNO ÍNTIMO (XII)

Páxina duodécima

Camiñaba polas tebras frías dunhas rúas sen alma.

Había tempo que esas rúas perderan as pulsacións.

Rúas silandeiras coma casas abandonadas e a intemperie atemorizando as farolas fundidas dos parques.

A herba, a cidade, a tempestade, as pedras, o lume deixan de ser a luz da realidade, para se converteren en  fantasmas sen futuro.

Como di o poeta que estou a ler : “… pasa a vida coma un escaparate”.

E aparece o medo nos trazos da cidade.

O medo á vertixe, ao silencio, a que o tempo me afogue e me enfoque.

Aparece o medo cando ollo as fiestras dun hospital que mira cara ao ceo. Un monstro cheo de dor nas entrañas e que furga insolente nas portas abertas do mundo.

E dáme medo subir as escaleiras, viaxar nos ascensores ateigados de rostros indefinibles.

Ves ese medo que aparece nalgúns momentos para asustarte coa faciana da traizón. Esa faciana que se coa nos meus soños malditos, facéndose eco do meu sangue.

Hai noites de cera arredor do meu leito. E sinto, demasiadas veces, a fondura e o desconcerto da Nada. Oh, a Nada! Hoxe crin fuxir dela, pero ela non esquece e regresa.

Entro na habitación 1106 do monstro. Aí está o meu pasado, o meu presente e o meu futuro. Está deitada na cama. Vexo os tres espazos do tempo e tremo. Tremo de amor, tremo de emoción, tremo de incerteza, tremo de medo.

Pasaría xa o futuro? Acabaría coas engurras cravadas no vidro do espello?

Síntome en futuro, fuxindo do presente.  Quero dicir, como o poeta que estou a ler, si a todo o que fun, a todo o que me fixeron ser, a todo o que aínda serei.

Agarro a man da muller que me ama.

Vexo rubir polo meu corpo os seus ollos abertos.

Apréixoa contra min. Non a quero soltar. Non podo permitir  que caiamos nas gabias moi fondas.

Bágoas secas cospen os nosos desexos.

Frías agullas, análises crucificadas, probas que emigran lonxe de nós, placas que evitan a derrota, flores vivas que algún día murcharán. Flores nacidas no xardín onde as nubes traducían os chíos dos paxaros. Xardíns sen andamios. Xardíns sen ruínas. Xardíns sen abandonos crueis. E ela segue aí cunha fortaleza contaxiosa. Sorrí, anima, non quere ver vermes que agoiren a súa vida. Un exemplo a seguir.

E agora eses xardíns fermosos reptan no silencio.  Reptan pola miña incerteza, polo meu medo á derrota.

E sigo lendo o poeta  de nome Ángel  cando di, traspasadas as súas verbas ao galego: Fantasmas do meu amor / dicídeme agora / onde / a guerra que é o paso dos anos / fixo máis estragos: / na visible pel que acariñamos / ou na alma invisible que tanto se nos ve.

Non quero respostas poéticas. Quero a muller que me ama espida de adxectivos literarios.

E por ela, segundo os versos do poeta de apelido Guinda, quero vivir e que viva / vivir un ano máis / un mes, unha semana, un día máis…

Para que?

Para quen?

E o poeta Ángel Guinda contesta: Non o sei, pero quero vivir.

Eu si que teño as respostas a esas preguntas. Quero vivir con ela, con eles, con elas. E o sorriso da muller que me ama, faime coincidir co poeta, cando escribe estes dous versos: Querer vivir / é xa unha vida máis.

Sento na habitación 1106 dese monstro sen brazos.

E leo o poeta.

Emocióname o poeta.

Resúltame moi claro e directo o poeta.

    Leo e digo que si.

    Leo e non digo nada, pero sinto.

    Leo e “ cada palabra pesa / su paso por la vida”.

Detéñome na páxina 39 do seu libro Claro interior. Aparece un poema esclarecedor. Un poema orixinal. Un poema que, como case todos os deste autor, che fai pensar.

Chámase Cajas  e di así:

Lo diría una indígena y tendría razón.

“Ustedes tienen la vida organizada en cajas.

Nacen y les depositan en una cajita,

su casa es una caja, y las habitaciones

son cajas más pequeñas.

Suben a la casa en una caja,

bajan a la calle en una caja.

Viajan en una caja.

Duermen y hacen el amor en una caja.

A través de una caja ven el mundo.

Cambian de casa: lo meten todo en cajas.

Los Bancos y las Cajas hacen caja.

Y cuando mueren

les introducen también en una caja.”

Todo está hecho para que encajemos.

Nos encajan la vida.

Algunos no encajamos, y nos desencajamos.

Reflexiono sobre o poema de Ángel Guinda  e véxome nunha caixa, tratando de encaixar os meus sentimentos. Viven case todos na habitación 1106 do monstro que me asusta.

Cuando o abandono, baixo en silencio polas rúas pensando que me agarda a Nada.

Como estou desencaixado, continúo de costas ao mundo, á espera de coller, esta vez eu, a man da muller que me ama.

                                                                                          

                                                                                                           O VELLO SOÑADOR