A
novela En voz baixa, publicada no ano 1998 por Edicións Xerais
na colección Fóra de Xogo, está vencellada moi intimamente ao meu fillo Antón,
hoxe brillante catedrático de Lingua e literatura españolas na Universidade de
Tennessee, en Martin (EE UU).
E estao por moitas razóns. Porque a
escribín cando el tiña 16 anos coma Roberto Núñez Veiga, o protagonista desta
historia, porque se introduce na vida dun pai e que escribe e un fillo
adolescente que ama a música e a literatura, porque nela Antón crea un texto
dentro da novela, porque el foi quen me dixo que a narración tiña plena
vixencia, porque me animou a publicala en castelán e porque el mesmo fixo a
tradución do galego dun xeito ben brillante.
O día 27 de setembro presentouse o libro na
Asociación Évame-Oroza, nun acto moi fermoso no que interviron o
director da Editorial Elvira, Xabier Romero, a editora Arantxa
Amatriain e a profesora Alba Piñeiro. O título, loxicamente, En voz baja.
Neste acto, Susi Fernández leu un
magnífico texto sobre a novela escrito por Antón García Fernández.
.jpg) |
| Susi Fernández le o texto de Antón na presentación |
Un texto emocionate creado dende o agarimo
e a lembranza da participación e a evolución da novela 25 anos despois.
Coido que merece a pena que vexan a luz
estas brillantes palabras e, por iso, Versos e aloumiños, na
sección Faíscas, reprodúceas con enorme satisfacción.
Gozade delas.
Paga a pena deterse nestas liñas tan ben escritas,
que me enchen de orgullo como escritor e como pai.
.jpg) |
| Un momento do acto. Arantxa Amatriain le un fragmento da novela |
Texto para a presentación da tradución ao castelán de En voz baixa
Antón García-Fernández
Jackson, Tennessee 
Antón García- Fernández
Dende ben cativo, eu lembro que meu pai ás veces se pechaba nun cuarto
ateigado de libros que el chamaba—e segue a chamar—a biblioteca e alí pasaba
horas a escribir. Iso de que se chamase “a biblioteca”, en verdade, tiña pouco
sentido, pois os libros e os discos non enchían só aquel cuarto, senón a casa
toda. A casa era—e segue a ser—unha biblioteca en toda regra. Coa miña
imaxinación de neno, eu matinaba no que estaría a ocorrer tras daquela porta
pechada. Escoitábase música e pola grecha inferior escapaban as palabras, as
imaxes e os versos. Pero naquel intre, meu pai estaba a escribir unha novela
que se publicaría na colección Fóra de Xogo das Edicións Xerais, que eu xa
coñecía porque xa tiña lido algúns dos títulos que a compuñan.
Un día, meu pai entrou no meu cuarto cunha proposta: o protagonista
desta novela, que ía titularse En voz baixa, o Roberto Núñez Veiga, tiña
máis ou menos a miña idade, e na ficción novelesca escribía un relato que
aparecía no xornal local. Por que non escribía eu ese texto? Non me custou
aceptar, mais si escribilo. Sentei perante o escritorio do meu cuarto no que
adoitaba facer que estudaba matemáticas cando en realidade lía Alicia no
País das Marabillas, os contos de Edgar Allan Poe ou os casos
detectivescos de Sherlock Holmes. Tiña aberto un poemario de Celso Emilio
Ferreiro e no lector de CD soaba o famoso concerto da orquestra de Benny
Goodman no Carnegie Hall neoiorquino en 1938. Custoume, si, pero
convertinme por unhas horas en Roberto e escribín ese relato, que titulei A
espera interminable.
Cando
saíu do prelo a novela, encheume de orgullo ve-lo meu nome nas últimas páxinas
do libro. Hoxe, relendo En voz baixa, comprendo a complexidade da obra,
a diversidade de puntos de vista, a prosa poética—porque todo o que escribe meu
pai está sempre inzado de poesía—, a importancia da música, os ecos da
biografía do autor no personaxe de Roberto e unha chea de outras cousas.
Escoito como as súas verbas comezan expresándose en voz baixa, si, pero como
van adquirindo volume a medida que vai coñecéndose a si mesmo e atopando o seu
lugar no mundo.
En voz baixa é unha novela que
ficou un chisco esquecida na poboada bibliografía de meu pai, pero coido que é
unha obra atemporal pola que os anos teñen pasado sen problemas; tan actual é
hoxe coma nos noventa cando se escribiu. Por iso, coa intención de rescatala
dese certo esquecemento, tiven a idea de traducila ao castelán para esta nova
edición despois de todo este tempo. Meu pai, en principio, non estaba seguro,
aínda que despois me animou a que me puxese mans á obra. A tradución, feita a
man como todo o que eu escribo e mecanografada pola miña nai—importante
traballo que leva facendo dende hai décadas cos textos de Antonio—, levou máis
tempo do que me tería gustado, pero finalmente está rematada e dispoñible en
forma de libro. Éncheme dun orgullo semellante ao que sentín aquel día no que
fun Roberto Núñez Veiga durante unhas horas e colaborei na versión orixinal en
galego da novela, e agardo que esta nova edición abra novas portas e achegue a
novos lectores e lectoras unha obra que de ningún xeito merece esquecerse.
