Nestes últimos días vin unha serie de
películas, algunhas das cales petaron moi forte en min ata sacudir intensamente o máis íntimo.
Chámolle ao feito de ver cine na casa, a Sala Ernst Lubitsch pola admiración que
sinto por este director dende hai xa ben anos.
Falemos dalgunhas delas.
Non me gustou, por exemplo, Nostalxia
de Andrei Tarkovsky. Confusa, pretensiosa, pesada
ata a extenuación, recoñezo que non puiden con ela. Moitos dirán que é unha
eiva cinéfila. Pois si,será iso. Non o discuto. Pero a min aburriume en exceso. Que lle vou facer! Sei que
está moi valorada, que recibiu unha chea de premios. Sei que posúe un gran
talento visual, entre algunha outra virtude, pero a min “Nostalxia” pareceume
fría, excesivamente lenta, redundante, escura e carecente de emoción. E así
quero expresalo.
Gocei, unha vez máis, co mellor cine do
xenial Woody Allen. Desta volta,
unha nova revisión de Maridos e mulleres. Intelixente
sátira sobre a sociedade americana (e de calquera país), na que o drama, a
ironía e mais a comedia van da man para alegría do espectador. As boas películas de Allen non perden vixencia.
Entusiasmoume o papel dun Leo di Caprio mozo, un dos meus actores favoritos, na tenra ¿A
quen ama Gilbert Grape?, un
drama familiar no que Lasse Hallström
nos amosa o tema da discapacidade e da vida rural en Norteamérica. Moi ben,
ademais, un Johnny Depp con vinte anos menos. Estamos
falando de 1993.
De novo Leonardo di Caprio, da man do gran Scorsese, asómbranos no despregue visual que é O lobo de Wall Sreet , unha
película que trata a vida e o ambiente
dos corredores de bolsa de Nova York, con todos os seus excesos (sexo e
drogas). Un filme que nos introduce no caos financeiro e no culto ao diñeiro
nos anos 80.
Pero quero determe en dúas cintas que
bateron en min polo bo cine que conteñen, aínda que unha delas, Só o
vento , non acada a unanimidade de gran película.
Para uns, esta coprodución
húngaro-alemá-francesa resúltalles pesada e confusa na súa narración (Carlos
Boyero, por exemplo) ou “unha pataca na retina” (Luis Martínez), para outros,
entre os que me inclúo, é unha narración desgarradora sobre a vida dunha
familia xitana, que debe sobrevivir na miseria cotiá entre o medo a ser atacada
por pistoleiros racistas e a triste
realidade que os envolve.
Con primeiros planos moi dinámicos, unha
estética que absorbe, con pouco diálogo, este filme reflicte a barbarie humana
a través dos xestos, das accións dos personaxes e unha linguaxe de cámara
realmente magnífica.
E a outra, a alfaia desta semana foi, sen dúbida, a
marabillosa Cando pasan as cegoñas, obra mestra realizada na Unión Soviética no ano 1957 polo
director Mijaíl Kalatozov, sobre un
guión de Viktor Rozov.
Verónica e Boris son dous mozos moscovitas
que están namorados, que se ven forzados a separarse cando estala a Segunda
Guerra Mundial. Boris alístase no exército para ir á fronte.
Un drama romántico e de guerra, que afonda
nos sentimentos íntimos das persoas. A crueldade da guerra vai cambiar os
comportamentos dos personaxes e a soidade e mais os soños veranse truncados polo
ruído das armas. Os caracteres deses personaxes están perfectamente marcados na
película. Os primeiros planos permiten expresar neles todo o sufrimento que os
envolve e a actuación de Tatyana Samoylova, no papel de Verónica, resulta
verdadeiramente sublime.
O director intenta, e consegue, tratar o
tema emocional por riba dos acontecementos militares. Dinámica, rica e moderna
visualmente, “Cando pasan as cegoñas” está ateigada de escenas memorables.
Unha xoia que recibiu a Palma de Ouro no
Festival de Cannes en 1958 e foi nominada a varios premios BAFTA.
Un pracer gozar con este cinema de
auténtica calidade. Descubrilo foi un luxo. Altamente recomendada para os
amantes do bo cine.
ANTONIO
GARCÍA TEIJEIRO