Tres avións leváronnos a Martin, no estado de Tennessee.
No aeroporto de Memphis
agardábanos o noso fillo.
O pai da rapaciña.
Da nosa neta.
Da nosa andoriña.
 |
| O meu fillo agardaba en Memphis |
cansos pero cheos de emoción e moi ilusionados.
E aínda faltaban dúas horas para chegar a Martin.
Estaba claro, ata o día seguinte non poderiamos vela nin a ela, nin á súa nai.
A espera facíase interminable.
Daquela, collín o libro Tempo de ría, de Xohana Torres, a quen tanto admiro.
Quixen pensar un poema.
Non fun quen.
As verbas, despistadas, tropezaban entre si.
Non era capaz de artellar un discurso coherente.
Aínda tiña na miña cabeza
o moito espazo aéreo percorrido.
Cando chegamos á casa, tras a porta souben que durmían a nena e mais a súa nai.
Pensando nelas e sabendo que era imposible bicalas, abrín o libro da gran poeta galega e lin:
 |
| Xohana Torres, unha poeta que me encanta |
POEMA, Amado meu,
Vello Señor da Auga
que perpetúa o xogo da orela.
Cada simple palabra afirmará
sentenciado clamor,
máxica furna escura.
A min seguía sen saírme nada.
Inutilidade diante dun papel.
Semellaba escoitar como as palabras rían e voaban tolas pola miña cabeza.
Deixeinas.
Mañá será outro día, dixen para min.
Volvín ao libro de Xohana Torres.
Gocei lendo un poema, cunha referencia ao gran Pessoa:
"Há tão pouca gente que ame as paisagens
que não existem"
POESÍA, convicta natureza de illa,
a banda outra que nos confina e pesa.
Vagas que por dentro nos baten,
os fachos que nos cruzan,
os signos que nos poden.
Se ardemos, sopra o vento.
(Inventar a palabra)
Necesita tamén praias enormes,
un corpo para a dor,
o máis duro naufraxio.
Madrugada. Atravesei o mar.
Verbas que tocan
xusto as pedras do fondo.
E quedei durmido agardando a visión fantástica que me prometía o día seguinte.
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO
