jueves, 27 de noviembre de 2014

CATAVENTO DE POEMAS INFANTÍS (XLIII) María Canosa (2)






MARÍA  CANOSA  (Cee, A Coruña, 1978)


      A PORTA

   Pódesme abrir
e tamén pechar,
María Canosa
    eu decido
quen pode entrar.

   Gardo a calor
  e espanto o frío,
se non me engraxan
    berro e rechío.

    Para abrirme
  e deixar pasar,
sobre os gonzos
    debo xirar.

Preciso de axuda
   e da túa forza
para que empuxes
   e abras a porta.

   Gardo tesouros,
presido igrexas,
porque son forte,
        dura e rexa.

Sexa de madeira,
ou feita de ferro,
coa porta pechada
eu non teño medo.



        O RÍO

    Avanza o río  
  no seu camiñar,
comeza no monte
   e acaba no mar.

Vai o río con calma,
sen présa, devagar,
   é a auga  que soa
coma un doce cantar.

 O chan é de rocha,
as augas son claras,  
   semellan as troitas
    perlas de prata.

  Baixa a aba do monte
    seguindo a corrente,
desemboca en fervenza
  nun fermoso torrente.

É casa de anguías
  de ras e salmóns,
   leva nas augas
   ledicia e amor.

Cando vai tanto sol,
   como para abafar,
os nenos nas pozas
    vanse refrescar.


    O PAPAVENTOS
Ilustración de Yago Puentes Fernández.

Mirade o papaventos
  o ceo azul cruzando
  un gran lazo de tule
    vaino adornando.

   Ten uns ollos  pintados,
uns beizos e unhas lentes,
    vai rindo polo aire
  ensinando os dentes.

    Voa lonxe e moi alto
      dun fío amarrado,
       fai vinte piruetas
     saudando co rabo.

      Vai cara ás nubes
riscando as tellas do ceo,
     nunca deixa de sorrir
porque ao voar está ledo.

Papaventos de colores
    ven xunta min,
rematou hoxe o paseo
   e á casa hai que ir.

   Mañá imos volver,
agora hai que durmir,
para descansar da viaxe,
   de baixar e de subir.



                                                                    (Do libro Vagalume de versos, editado pola Editorial Galaxia, 2014)